Ξανθίππη Ζαχοπούλου, "Μάρερμα"

Μάρερμα

Μάρερμα

Παλιό ξεχασμένο φυλαχτό των Ίνκας

Μάρερμα

Χάδι βαμμένο με βερνίκι λατρείας

Μάρερμα

Αρμύρα που καίει το βράδυ τα χείλια

Στενεύω τον κόσμο να γίνει ευθεία

να τον ταξιδέψω με μία ταχεία

Αέρας η ζωή

Ώρα την ώρα χάνουμε χρόνια

Φιλί φιλί γινόμαστε παλιοί

Μάρερμα

Γεύση κορμιού στο χώμα

Μάρερμα

Γραμμή πρωινού στου πόνου το χρώμα

Μάρερμα

Χρυσό δαχτυλίδι με πέτρα την τύχη

Σκαλίζω τον κόσμο να γίνει δυο στήθη

ν’ ακουμπήσω μια νύχτα τα χείλη

Δωσ’ μου ζωή.

Ένωση

Ό,τι αντέχει στη σιωπή κρατάει αιώνια

Ό,τι φοβάται τη ζωή μαραίνεται σαν φύλλο

Ό,τι ανοίγει σαν φτερό κερδίζει ουρανούς

Ό,τι τη γη αγαπάει σαν δέντρο μεγαλώνει

Ανοίγεις τη ζωή σου διάπλατα

άμμος αμέτρητη στα δάχτυλα η αγάπη

Αρχίζει ο χρόνος στην παλάμη σου να τρέχει

σαν δυο σταγόνες που ενώθηκαν σε μία.

Αόρατη γεωμετρία

Ανήλιαγη η πρώτη μέρα

φως και βυθός οι επόμενες

Κρύσταλλο περίμενα το γέλιο σου

μέσα να δω τη διάφανη ζωή σου

Οι ρόμβοι του πατώματος

στήνουν τη γεωμετρία τους στα βήματά σου

Φειδωλές οι εικόνες

προσθέτουν στη μνήμη

Όσες φορές ζυγίσεις ένα δάκρυ

τόσο πιο λίγο μετράει ο πόνος στη ζωή σου

Η γεωμετρία του σύμπαντος

οργανώνει τη ζωή μας

Η γεωγραφία του σώματος

ταξιδεύει τις μνήμες

Όσο αντέξει η στιγμή στον χρόνο

τόσο πιο πολύ ζωή αντέχουμε

Η ανέμη του σώματος

γυρίζει τις ώρες μας

Όσο κοιτάς ένα αστέρι

τόσο χάνει από τη λάμψη του

και φωτίζει τα σκοτάδια σου.

Από τη συλλογή «Μάρερμα», εκδ. Πηγή, 2016.