Διονύσης Καψάλης, "Μέρες αργίας"

ΙΙ.

Τα σεραφείμ, τα χερουβείμ, οι μαύρες σκέψεις,

μέσα στο λίγο που κοιμάμαι συγυρίζουν·

βάζουν παράθυρα της νύχτας, ευμενίζουν

κλεισμένες πόρτες − περιμένουν επισκέψεις.

Κι ας διαφωνώ με τόση πένθιμη σοφία,

φιλοτεχνώ πειθήνια σε κάποιο βάζο

λουλούδια της γεντιανής κι επισκευάζω

ημερολόγια, αισθήματα, λοφία.

Λέω, θ’ ανοίξει σαν αυλαία τ’ όνειρό μου,

και θα παιχτεί ξανά ο πρώτος εαυτός μου,

θ’ αποδοθεί επακριβώς και θα τελειώσει·

κι αυτό το άθλιο παράπηγμα του τρόμου,

αυτό το θέατρο του ειπωμένου κόσμου,

με μια πνοή βρεγμένου δρόμου θα παλιώσει.

VΙΙ.

Ένα συναίσθημα αργό, καθώς τελειώνει

κάτι που άρχισε − δεν ξέρω πόσα χρόνια·

κι είναι νωρίς ακόμη· νύχτες με τριζόνια

θα ’ρθουν πολλές, και πάντα η μνήμη θ’ αλλοιώνει.

Είναι πολύ νωρίς, κι η μνήμη που αραδιάζει

θαμπές μορφές απ’ το βιβλίο των νεκρών,

αποτραβιέται, σαν σε γύρισμα νερών,

μ’ ένα συναίσθημα αργό καθώς βραδιάζει.

Να ’ναι το σχήμα της θλιμμένης εποχής,

να ’ναι το σπίτι στη βροχή που σαν θαλάμη

μαζεύει φόβο, κι ο βυθός μιας ενοχής;

Κλείνω στο χέρι μου μια παιδική παλάμη,

και απαλά μέσα στον ύπνο της ψυχής

με νανουρίζει χαμηλόφωνο ποτάμι.

Χ.

Πολλά τα θραύσματα κι ανεύρετα· οι πόνοι

δεν έχουν τίποτε να πουν για την πληγή·

κάποιο σκοτάδι σου θα είχε διαρραγεί,

για να θυμάσαι τέτοιο φως να σε σηκώνει.

Και πριν τα λόγια της αγάπης γίνουν σκόνη,

πώς μεσιτεύουν οι σιωπές κι αυτομολείς

στον ουρανό, που καθρεφτίζεται πολύς,

και στον αιθέρα που παρήγορα νυχτώνει.

Κοιτάς, κι αμίλητος ο έναστρος καθρέφτης,

πέρα στη νύχτα, τόσο απέραντα παρών,

σε υποδέχεται βαθαίνοντας, και πέφτεις,

ο αφανής των κοσμημένων ημερών,

με τη βαρύτητα της πρώτης απορίας,

εδώ παράμερος, εκεί ψηλά παρίας.

ΧΙΙ.

Επικρατούσε μια θλιμμένη ποικιλία,

εκεί που έδυε το φως των ουρανών,

κι όπως στα νύχια σου περνούσες το μανόν,

ακολουθούσα μια κρυφή συνομιλία.

Θα μας αρκούσε μια γιορτή στη Σικελία,

ή μια παρέλαση εφίππων Ουκρανών·

μ’ όλο το άφωνο βάρος των αδρανών

μελών μας πέφταμε νωρίς στην υπνηλία.

Άχαρος πίνακας ασήμαντου ζωγράφου·

να μας τιμούσε ο Μπονάρ ή ο Βερμέρ,

να μη μας έπνιγε η πρόνοια του τάφου.

Να ’ταν κι η θάλασσα η πικροκυματούσα,

να λικνιζόμαστε στους τόνους του La Mer,

κι από τα νύχια ως την κορφή να σε φιλούσα.

Από τη συλλογή «Μέρες αργίας» (1995).

Πηγή: η συγκεντρωτική έκδοση «Διονύσης Καψάλης - Τετραλογία», εκδ. Άγρα 1997.

Στην εικόνα:

Johannes Vermeer: «The Astronomer» (1668).