Γιώργος Αλισάνογλου, "Παιχνιδότοπος"

[ Παιχνιδότοπος ]

Η βροχή έφερε στάχτη

επέστρεψε σαν πέπλο

το γκρίζο παρελθόν

οι τάφοι χρόνια ανοιχτοί

ξεκοιλιασμένοι

μικρή ψυχή τερπνή περιπλανώμενη

ξένε και συνοδοιπόρε του κορμιού μου

νεκροί, κρατώντας την ανάσα

όλο συμπόνοια ο ένας για τον άλλο

μοιράζονται προμήθειες

στο τελευταίο σύνορο του χρόνου

ανταλλάσσουν νέα, εφημερίδες στις συγκεντρώσεις

οι ψυχές τους αναμαλλιασμένες στον αέρα

καρφωμένες σημαίες στα διστακτικά κόκαλα

ανεμίζουν καθώς βροντούν οι θύρες του παιχνιδότοπου

στο σιωπητήριο τη νύχτα

τα κόκαλα επιστρέφουν πίσω στις σάρκες

οι προβολείς φωτίζουν τα ραμμένα κορμιά

τα κοράκια σκαρφαλώνουν στα

αστερωμένα μάρμαρα

οι νεκροί αγαπάνε τα ποιήματα

ντύνονται στρατιώτες, ψάχνουν για γλώσσα

ανοίγουν τις οθόνες του ουρανού

συνωστίζονται στο χιονοκρύσταλλο

δύσκολα κυλά η κυκλοφορία

μέσα σε τόσους πολέμους

Από την ενότητα [ Πόλεμος ]

[ Μεμβράνη ]

Το παιδί αγαπά να κρύβεται σε απαλή μεμβράνη ενώ

η τηλεόραση παίζει σκηνές από το Ολοκαύτωμα

επαναφέροντας στον χώρο μια επιθανάτια αγωνία

Πέρασαν δεκαετίες από εκείνη την ασφυκτική βροχή

της ντροπής και το παιδί πέθανε ξανά και ξανά

πιο πολύ από την εποχή του    Έζησε με δρασκελιές μες

στα ποιήματα που αγάπησε και δεν θέλει πια να γεννηθεί

στα σκοτεινά νερά αυτής της πόλης με τις σύνθετες

γεωμετρικές μορφές που ξεπετάγονται ξεδοντιασμένοι

κίονες μέσα απ’ την ελεγχόμενη σιωπή των σημερινών

        στίχων

Δεν κατέχει πια τον εαυτό του    Αποτελεί το σώμα του

μια μεγάλη απουσία μεταξύ εκείνου κι εκείνου

του μωσαϊκού κενού    Ασθμαίνοντας σε αίθουσες αναμονής

γίνεται μέρος της ιστορίας

Ένα χνούδι ζεστό μα αραιωμένο στην κοιλιά της μητέρας

έτσι όπως κείται θαρρείς σφυρήλατη στο χώμα

από φιλάργυρη μανία του καιρού    Ετοιμόγεννη εδώ

και χρόνια πλάι στο κινέζικο λούνα παρκ,

                                                   στους προμαχώνες του θανάτου

Από την ενότητα [ Μνήμη ]

[ Λάφυρο Άνοιξης ]

Αυτή η ξαφνική ρωγμή στον ουρανό

η απειλητική εμφάνιση της φύσης

με έσπρωχναν στην ευφυΐα

Το σώμα αδυνατεί να πει

ο πόθος διατρέχει τις κνήμες

η νύχτα αγαπά χωρίς λεπτομέρειες

Γυμνώνομαι με τρόπο θανάτου

ορκίζομαι να συνεχίσω να αγωνιώ

με το χέρι οπλισμένο λέξεις

[ κι όμως, το ποίημα δεν είναι από λέξεις

είναι από διάστημα βουβό, καθώς χάνεται

στο βάθος αυτής της εικόνας

που είχε κιόλας αλλάξει σε  ά ν ο ι ξ η ]

Από την ενότητα [ Λάφυρα ]

[ Επίγραμμα ΙΙΙ ]

Να εξέπνεα εδώ, να εξέπνεες κι εσύ

σ’ αυτό το μικρό κομματάκι γης·

να τελειώναμε με τα ζητήματα της ύπαρξης

……………………………………………………..

Μπαίνουμε επιτέλους στην ανήλικη φάση του κινδύνου

η αριστερή κατάσταση του στήθους, Ιστορία·

ο έρωτας απολιθώνει πολέμους, η αγωνία μας περιγελά

        τα πάντα

Η φωνή αρνείται να πεθάνει

εκδικείται με μέλλον, ελλείψει βεβαιότητας

Από την ενότητα [ Όρια Άνοιξης ]

Από τη συλλογή «Παιχνιδότοπος», εκδ. Κίχλη 2016