Δημήτρης Καπετανάκης, "Ποιήματα"

*

Κάθε νύχτα πατάς τον διακόπτη

Και το φως ξεχειλίζει

Γεμίζει ολόκληρο το δωμάτιο

Όπως τα χιλιάδες ποτήρια

Των εκλεκτών καλεσμένων

Που μια ζωή δεν έρχονται

Και τους περιμένεις

*

Σαν την πέτρα στον τοίχο

Πίστεψα στην ατυχία που την πετάς

Και γυρνάει πίσω

Εξασφαλίζοντας πολλές φιάλες αίματος

Για τον εαυτό μου

*

Έχω ένα κορδόνι άλυτο μες στην καρδιά

Ένα παπούτσι λέει ο γιατρός

Που συνέχεια μου φεύγει

*

Τα φιλιά είναι λιγότερα από τα στόματα

Και οι αγκαλιές δεν περισσεύουν

Το τραπέζι λιτό

Μα οι φιλοδοξίες παραδόξως πολλές

Για το μικρό νησί μας

*

Εγώ από αστέρι θα καώ

Όχι από πυροστιά ή κάρβουνα

Ο εκλεκτός θα γίνω

Έρωτας του θανάτου

*

Κάποια μέρα η γη θα τρυπήσει

Σαν μεγάλο μπαλόνι

Ο Θεός θα πάρει το αίμα του πίσω

Και θα μείνει εδώ

Μια μονότονη στρογγυλή ανάμνηση

Που γυρίζοντας ξανά και ξανά

Θα μας τυραννάει

Τα ποιήματα του Δημήτρη Καπετανάκη δημοσιεύονται για πρώτη φορά