Σημείωμα Νοεμβρίου 2014

ΒΕΡΟΙΑ,  ΜΙΑ  ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ  ΠΟΛΗ

γράφει ο Γιώργος Χ. Κασαπίδης

Μια πόλη είναι οι μυστικοί της τόποι, τα σπίτια, οι παλιές της εκκλησιές, όσα σου φανερώνονται αμέσως, αλλά κυρίως όσα κρύβονται και σου αποκαλύπτονται μετά από καιρό…

Μια πόλη είναι οι άνθρωποί που τριγυρνούν ανάμεσά της, οι μνήμες πίσω από τη φθορά του χρόνου. Δίχως τους ανθρώπους δεν υπάρχουν πόλεις, παρά μόνο άδειοι δρόμοι και απρόσωπα κτίρια ή μαζικά συγκροτήματα. Πέτρες, τσιμέντα, τούβλα, δομικά υλικά, δίχως συνοχή και ιστορία, έτοιμα να καταρρεύσουν στο κενό ή να τ’ ακυρώσει αυτόματα η Λήθη.

Αυτό που κάνει τις πόλεις ξεχωριστές είναι τα πρόσωπα και οι σκιές τους, όσοι πέρασαν κι όσοι παρόντες, θυσίασαν το εγώ τους στο εμείς, όσοι μπορούν να νιώσουν και να μεταδώσουν τη συγκίνηση που διαπερνά τους τοίχους, τα κλειστά παράθυρα και δίνει νόημα, στις ώρες, στις στιγμές, στα χρόνια, στους αιώνες…

Ο χαρακτηρισμός ως ''Βασίλισσας του βορρά'' που αποδίδεται στην ιστορική ομάδα της πόλης, σαφώς θα ταίριαζε σε ολόκληρη την πόλη

Είχαμε την τύχη με αφορμή την λογοτεχνική εκδήλωση να βρεθούμε στην πόλη της Βέροιας, όπου επέστρεψε ως τιμώμενο πρόσωπο ο Ιγνάτης (Χουβαρδάς) από το νέο τόπο διαμονής του, την Κομοτηνή, ο Παύλος (Παρασκευαΐδης) από τη Χίο όπου εργάζεται, ο γνωστός εκδότης της Οδού Πανός και ποιητής Γιώργος Χρονάς εξ Αθηνών κι εμείς οι εκ Δράμας εκ-δρομείς. Μας υποδέχτηκαν οι φίλοι, ο Δημήτρης (Παπαστεργίου), ο Βασίλης (Δασκαλάκης) και η συμπαθέστατη σύζυγός του Κατερίνα, γνωριστήκαμε με τα άλλα μέλη της συντροφιάς, τον “έξω καρδιά” Σούλη Λιάκο και τον Γιώργο Λιόλιο που μας εντυπωσίασε με την ιστορική του κατάρτιση και μας ξενάγησε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο σε κάθε γωνιά σημαντική της πόλης. Συναντηθήκαμε και με άλλους φίλους μας από την πόλη και τις γύρω περιοχές. Η φιλοξενία πέραν κάθε προσδοκίας υποδειγματική!

Είχαμε την τύχη να μην νιώσουμε ούτε ένα λεπτό ξένοι ή ανίδεοι τουρίστες, να μη περάσουμε αδιάφοροι μέσα στο πλήθος, αλλά να γίνουμε συνοδοιπόροι, να ενώσουμε τα βλέμματα και τις καρδιές μας με τις δικές τους, ν’ αγγίξουμε λιγάκι τον πρώτο πηλό, τα ίχνη, τις άγραφες μαρτυρίες, τ’ άυλα αποτυπώματα στα ρόπτρα και στα ανοιχτά παραθυρόφυλλα, τις μέσα εικόνες και τις φωνές που μας μιλούν ακόμα με χιλιάδες λέξεις…

Η πόλη και οι άνθρωποί της σ’ ένα ζωντανό παρόν, που παρά τα σύγχρονες δυσοίωνες καταστάσεις αντιστέκεται σθεναρά με φως και ποίηση, με νέα χρώματα επάνω στα παλιά που έχουν φθαρεί, αλλά οι αδρές τους πινελιές κρατούν και θα κρατούν ακόμη…

Ίσως ακούγονται κοινότυπα ή κοινότοπα όλα αυτά. Τίποτα, σαφώς, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την προσωπική εμπειρία, ούτε οι φωτογραφίες να αποδώσουν τις εσωτερικές διακυμάνσεις που μπορεί να νιώσει κάποιος την ώρα που απαθανατίζει επιλεκτικά κάποιες σημαντικές ή ασήμαντες πτυχές, μιας έστω ιδιαίτερης πόλης, αλλά σίγουρα μπορεί να δώσει μιαν αφορμή για να ξεκινήσει μια πρώτη συν-αίσθηση κι αυτό νομίζω πως είναι κάτι…

Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Κασαπίδη