Πωλ Ελυάρ, "Δύο ποιήματα"

ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΚΙΑ

Πλησιάζουμε

Μέσα στα δάση

Πάρε το δρόμο του πρωινού

Ανέβα τα σκαλιά της πάχνης

Πλησιάζουμε

Είναι η καρδιά της γης σφιγμένη

Να ’ρθει στον κόσμο μια μέρα ακόμη

Θα πλατύνει ο ουρανός

Είχαμε βαρεθεί

Να κατοικούμε στα ερείπια του ύπνου

Στη χαμηλή σκιά της ανάπαυσης

Της κούρασης και της εγκατάλειψης

Η γης θα ξαναπάρει τη μορφή των ζωντανών σωμάτων μας

Ο άνεμος θα μας υπομείνει

Ο ήλιος και η νύχτα θα περάσουν μες στα μάτια μας

Χωρίς ποτέ να τ’ αλλάξουν

Το σίγουρό μας διάστημα ο αγνός μας αέρας φτάνει

Για να γεμίσει την αργοπορία που έσκαψε η συνήθεια

Όλοι μαζί θ’ αράξουμε σε μια καινούρια μνήμη

Και θα μιλήσουμε μαζί μια ευαίσθητη λαλιά

Ω αδερφοί μου αντίμαχοι που κρατάτε στα μάτια

Τη νύχτα αναλυμένη και τη φρίκη της

Πού να σας έχω αφήσει

Με τα βαριά σας χέρια μες στο λάδι το νωθρό

Μες στις παλιές σας πράξεις

Με τόση λίγη ελπίδα που κι ο θάνατος

Φαίνεται να ’χει δίκιο

Χαμένοι μου αδερφοί

Εγώ πηγαίνω προς τη ζωή έχω την όψη ανθρώπου

Για ν’ αποδείξω πως ο κόσμος έγινε στ’ ανάστημα μου

Και δεν είμαι μόνος

Χίλιες εικόνες από μένα πληθαίνουν το φως μου

Χίλιες ματιές πανόμοιες ισοπεδώνουν τη σάρκα

Να το πουλί το παιδί κι ο βράχος κι ο κάμπος

Σμίγουν μαζί μας

Γελά το χρυσάφι που έμεινε από την άβυσσο έξω

Γυμνό νερό γυμνή φωτιά για μια εποχή μονάχα

Έκλειψη δεν υπάρχει πια στο μέτωπο του κόσμου

*

Χέρια από τα χέρια μας αναγνωρισμένα

Χείλια με τα χείλια μας ενωμένα

Οι πρώτες ανθισμένες ζέστες

Παραστέκουνται το αίμα δροσερό

Το πρίσμα ανασαίνει μαζί μας

Εύφορη αυγή

Στην κορφή κάθε χόρτου βασίλισσα

Στην κορφή των μούσκλων στην αιχμή του χιονιού

Του κυμάτου της ταραγμένης άμμου

Της επίμονης παιδικής ζωής

Έξω από όλες τις σπηλιές μας

Έξω από τον εαυτό μας.

                                              Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης

ΖΩΓΡΑΦΙΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

Για να νιώσεις το παν

Ακόμη

Και το δέντρο με την πρωραία ματιά

Της σαύρας και της κληματίδας

Το δέντρο τ’ αξιολάτρευτο

Τη φωτιά τ’ αδιέξοδο

Για να σμίξεις δρόσο και φτερούγα

Σύννεφο και καρδιά νύχτα και μέρα

Παράθυρο κι όποια να ’ναι χώρα

Για να καταργήσεις

Του μηδενικού τον μορφασμό

Που θα κυλήσει μεθαύριο στο χρυσάφι

Για να ξεκόψεις

Με τις μικροπρέπειες

Των θρεμμένων απ’ τους ίδιους των εαυτούς γιγάντων

Για να δεις όλα τα μάτια έτσι ωραία

Όσο κι εκείνα που ατενίζουνε

Θάλασσα που τα πάντ’ αφομοιώνει

Για να δεις τα μάτια ν’ αντικαθρεφτίζουνε

Μέσα τους πάλι όλα τα μάτια

Για να γελάς που κάποτε

Ιδροκόπησες ξεπάγιασες

Και πείνασες και δίψασες

Για να ’ναι και το να μιλάς

Όσο και να φιλάς

Γενναιόδωρο

Για ν’ αναδέψεις κολυμβήτρια και ποτάμι

Κρύσταλλο και χορεύτρια θύελλας

Χαραυγή και καρδιάς άνοιξη

Φρονιμάδες και πόθους παιδιάστικους

Για να δώσεις στη γυναίκα

Τη μοναχική και τη συλλογισμένη

Τη μορφή των χαδιώνε

Που ονειρεύτηκε

Για να ’ναι η έρημος μες στη σκιά

Κι όχι διόλου μες στη σκιά

Μου

Όλα ορίστε

Δίνω

Τ’ αγαθά μου

Όλα

Τα

Δικαιώματά μου.

                                              Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης

Από το βιβλίο «Χριστόφορος Λιοντάκης - Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης (Από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας)», γ΄ έκδοση, εκδ. Καστανιώτη, 2000