Τζούλια Φορτούνη, "Τέσσερα ποιήματα"

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΠΙΤΙ

                       στην Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

τρίζουν οι σκάλες συνήθως

στα παλιά σπίτια

σκουριάζουν τα λουκέτα

φυτρώνουν συκιές

σαν ερημώνονται

κατοικούν σκιές και σκοτάδι

κι όλα έτοιμα να σωριαστούν

μα στο κόκκινο σπίτι

μπαίνει φως απ’ τα σπασμένα παράθυρα

σε κάθε γωνιά παίζει ένα παιδί

– όλοι το βλέπουν –

κι εκείνο ντρέπεται

στο κόκκινο σπίτι

δεν υπάρχει λουκέτο

σκουριάζει μόνο η μνήμη

και η ξύλινη σκάλα

ανεβαίνει ποιος ξέρει πού

και στον κήπο στην κούνια

ανάμεσα στις φιστικιές

λικνίζεται ένας άγγελος

τις νύχτες κλέβει το ποδήλατο

– βλέπουμε τις διαδρομές του στα όνειρά μας –

μα κάθε πρωί ο χρόνος σκάει τα λάστιχα

τίποτα και όλα είναι στη θέση τους

στο κόκκινο σπίτι κατοικούν μόνο ποιήματα

λίγες φωτογραφίες και μια μουσική πιάνου

οι άλλοι απλώς πάνε κι έρχονται

στο κόκκινο σπίτι

δεν σκεπάζουν τους καθρέφτες με σεντόνια

η φθορά σ’ αγγίζει απαλά στον ώμο

με εκείνη την ανεπαίσθητη σκόνη των βιβλίων

το πιο ακατέργαστο υλικό

που θα κρατάει στέρεο

για πάντα

το κόκκινο σπίτι

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΜΑΣ ΑΠΟΨΕ

παράξενα υγρές οι λέξεις μας απόψε

πώς ολισθαίνουν έτσι στη βροχή

τι λένε; για ποιον; γιατί;

πώς  κάθε γράμμα τους ορθώνεται

γεφυρώνει τα απέναντι

και πώς όλα λιώνουν στη στιγμή

και ρέουν έτσι αναπάντεχα

ποια διώρυγα χωρίζει δυο στεριές

κι ενώνει δυο καλαφατισμένες πλώρες

ποια θάλασσα στ’ ανάμεσο σπαράζει

ποιος πορθμός χάσκει ειρωνικά

ποια ελάχιστη αναμονή ενεδρεύει

στο ρίγος των κυμάτων;

παράξενα υγρές οι λέξεις μας απόψε

νερομπογιές οι μνήμες τους

στάζουν αμετάκλητες

από τη μαρκίζα του χρόνου

λεκιάζουν τα κυριακάτικα κουστούμια μας

και τους κατάλευκους γιακάδες των προθέσεων

ΟΝΕΙΡΑ

                              (αφιερωμένο στο ρω των ονείρων)

εμείς δεν μεγαλώσαμε

δεν γεννηθήκαμε καν

φυτρώσαμε παράσιτα

λειχήνες σε χορταριασμένη στέγη

μας ποτίζουν οι μπόρες

μας χαϊδεύουν με το απαλό τους τρίχωμα οι γάτες

δεν έχουμε ανάγκη τον  αέρα

ανασαίνουμε εντός μας

με αεραγωγούς της σιωπής

– ενίοτε με κρότους –

δεν τους ακούς ποτέ

συντονιζόμαστε πάντα

με τα βεγγαλικά της ανάστασης

όταν πάνε να μας ξεριζώσουν

γινόμαστε σαρκοφάγα

ξεσκίζουμε τις νάιλον σακούλες των προθέσεων

τις νύχτες κυκλοφορούμε ελεύθερα

όμως εμείς δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ

ποτέ εμείς δεν θα γίνουμε εφιάλτες

ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ

Οι γιορτές έχουν χρώμα χρυσαφί

Είναι πακέτα συνήθως με κορδέλες

Δώρα με κάρτες κι ευχές

Φιλιά χαμόγελα ποτήρια

Γυαλιστερές υφές

Με τα κοστούμια της αγάπης

Ραμμένα στα μέτρα μας

Α… πώς αγαπιόμαστε έτσι όλοι

Πώς μυρίζουμε  όλοι μαζί

Αυτάρεσκα

Την ανθρώπινη σάρκα μας

Οι γιορτές έχουν χρώμα δερματί

Είναι κούκλες βουντού

Με χάντρες μπλε στη θέση των ματιών

Από το ιστολόγιο της ποιήτριας: http://purplestigmes.blogspot.gr/

artwork by Yusuke Sakai