Κατερίνα Ατσόγλου, "Συμβολισμοί"

                      Ο ΕΡΩΤΑΣ

Ο έρωτας δεν ρωτά.

Δεν ζητά τον λόγο ευγενικά.

Δεν αναγνωρίζει απαγορευτικά.

Δεν υπολογίζει λογικές.

Ζει κάτω από χόρτα ξερά

έτοιμα να προκαλέσουν πυρκαγιά

μέρα μεσημέρι στο τελείωμα του Αυγούστου.

Ο έρωτας έρχεται…

Σκαρφαλώνει στα πόδια σου

τρυπά το στέρνο σου και μπαίνει μέσα σου

κατακτά τα φρούρια

σπάει τις πανοπλίες.

Σε γυμνώνει.

Σε αποτελειώνει.

Σε συνθλίβει.

Σε αφήνει μόνο.

                          ΠΛΑΝΗ

είμαι μια ξεχαρβαλωμένη σημαία

στην άκρη μιας προβλήτας

χωρίς χρώμα και πατρίδα

είμαι μια ξεχασμένη περηφάνια

που αφήνει τον άνεμο

να κάνει ρεσάλτο

αδίκως περιμένω τα χέρια σου

να μαζέψουν τα κουρέλια μου

                                 ~*~

εκείνος έδειχνε την έξοδο

και εγώ κοίταγα τα λατρεμένα χέρια του

τα μαγικά του δάχτυλα

τις φλέβες

που έμοιαζαν ρυάκια

σε μαραμένη γη

                                 ~*~

η απόσταση και η σιωπή

μας κρατάνε αγαπημένους

έγιναν οι λέξεις επικίνδυνες

ματώνουν σαν καρφιά

                 ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Λιώνω

με βλέπω να λιώνω

λιώνουν τα μαλλιά μου και κυλούν

λιώνουν τα μάτια μου

και η φωνή μου

και το σώμα μου ρέει

και η ψυχή μου

ακόμη

και όλα αυτά γιατί έχεις τρεις ώρες να μου μιλήσεις

               ΓΥΝΑΙΚΑ

Γυναίκα που ποθεί

ντυμένη στα κόκκινα

περπατά στο δάσος

πατά κλαριά σπασμένα

όχι από λάθος

μα για να ακουστεί.

Θήραμα προς αναζήτηση

παραδομένη στον οίστρο της.

                  ΕΝΑ ΜΑΤΣΑΚΙ ΑΡΩΜΑ

Αν μπορούσα να νικήσω τον χρόνο

θα το έκανα σήμερα για να σου φέρω ζεστό καφέ

και να σου πω από κοντά μια καλημέρα

ύστερα θα περπατούσα στην πόλη σου

στους δρόμους σου

θα άγγιζα τις εικόνες των ματιών σου

και θα ’κλεβα από μια γλάστρα

ένα ματσάκι άρωμα

για να θυμάμαι στην επιστροφή.

Αν μπορούσα να νικήσω τον χρόνο

θα ’μουν τώρα μια ανάσα από τα χείλη σου.

Από τη συλλογή «Συμβολισμοί», εκδ. Βακχικόν, 2020.