Του Πύργου
Στον Πύργο τον εφτάκλειστο
οι κλείδες είναι φως
και πάντα παραδίδονται
Τι θ’ ανοιχτεί μ’ αυτές
κανείς δεν ξέρει
Θητεία
Τις νύχτες σκέφτομαι το φως
Όχι αυτό που ταξιδεύει βλοσυρό
Αλλά το άλλο
που πέρασε μες απ’ το σύννεφο
και του άρεσε στα χαμηλά
και τώρα παίζει μες στον κήπο μας
σαν θεϊκό παιδί
Έτσι ξεχνάμε πως εμείς θητεύουμε στη γη
κι εκείνο στα ουράνια
Στα χίλια
δέντρα
Στεκόταν μέσα στο μαγνητικό πεδίο
από το στήθος του έβγαιναν πουλιά
διασταυρώνονταν με λάμψεις
Και τότε άρχισε η θηριωδία:
Σκύλοι της γνώσης και της τύψης
πιάναν τα πουλιά
και τα συντρίβαν ένα ένα
Από τη συλλογή «Σχεδιάσματα με φως», εκδόσεις
Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου