Θωμάς Ιωάννου, "Με λένε πάντοτε Θωμά"

(Michelangelo Merisi da Caravaggio, "The incredulity of saint Thomas")

ΜΕ ΛΕΝΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΘΩΜΑ

Με λένε πάντοτε Θωμά

Πρέπει να φαίνομαι

Αντάξιος του ονόματός μου

Δύσκολο να κουβαλάς ένα τέτοιο όνομα

Όταν οι άλλοι πιστεύουν

Εσύ οφείλεις να ζητάς αποδείξεις

Πρέπει να βάζω το δάχτυλο

Εις τον τύπον των ήλων

Μαθημένος να μετρώ την αλήθεια με πληγές

Να αμφιβάλλω για τον πόνο των άλλων

Να αμφισβητώ τα θαύματα

Θεών και ανθρώπων

Αναγκασμένος να συνομιλώ με τραύματα

Να ψηλαφώ το μέλλον

Στο εσταυρωμένο σώμα της μνήμης

Καταδικάστηκα να εκτίσω μια ζωή

Για να ανακαλώ εφιάλτες

Μια ζωή να παλεύω

Να μη σωπάσουν οι πληγές

Εύπιστος όμως στο βάθος

Προσχώρησα στους οπαδούς

Με τις πρώτες αποχρώσες ενδείξεις

Τόσο πολύ λοιπόν είχα ανάγκη

Να πιστέψω στην Ανάσταση

Τώρα όμως που είμαι κι εγώ

Επάνω στο σταυρό

Κι έμαθα πάνω στο σώμα μου

Τι θα πει ζωή

Και πόση χολή στάζει η ελπίδα

Στα διψασμένα χείλη των ονείρων

Δεν ξέρω αν υπάρχει καιρός

Να εγκαταλείψω

Και τη μέλλουσα ζωή

Από τη συλλογή «Ιπποκράτους 15», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2011