Τίτος Πατρίκιος, "Σε βρίσκει η ποίηση"

 

IX

Η ποίηση έρχεται να σε βρεί με ποδήλατο, με μηχανάκι,

με αυτοκίνητο

άλλοτε έρχεται σαν αμαζόνα με το σπαθί υψωμένο

άλλοτε σε ακολουθεί από το σουπερμάρκετ σαν κουρελού ζητιάνα

σε παρασύρει όπως πορνοστάρ σε φαντασιακές αβύσσους

σε ανακαλεί στην τάξη σαν διευθύντρια αναμορφωτηρίου

σου εμφανίζεται στα έγκατα του ύπνου σαν άσπιλη παρθένα

σ’ εξαπατά στέλνοντας στη θέση της μια θεραπαινίδα της

κι εσύ νομίζεις πως την έριξες επιτέλους στο κρεβάτι σου

σε καλεί με ντουντούκα να φωνάξεις κομματικά συνθήματα

σε περιπαίζει δίνοντας προτεραιότητα στις σοβαρές σου ασχολίες

σου γεμίζει το άδειο γραμματοκιβώτιο των φιλοδοξιών

σε δελεάζει με όνειρα δόξας, χρήματος, αθανασίας

σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο

σε προσπερνάει για να ξεσκονίσει νεκροζώντανους αρχηγούς

σου φουσκώνει τις ουτοπίες όσο να σκάσουν σαν μπαλόνι

σου θυμώνει άμα δεν βλέπεις ότι προσπαθεί να διαλύσει την ομίχλη

σου ζητάει βοήθεια άμα την κυνηγούν οι εξουσίες που αψήφησε

σου λέει πως κι όταν τις υμνούσε, κρυφά τις υπονόμευε

σου επισημαίνει τις κοινοτοπίες, σου ανατρέπει τ’ αυτονόητα

σου ψιθυρίζει μυστικά που πρέπει εσύ να εξιχνιάσεις

σου φωτίζει πράγματα που μέναν σκοτεινά ως τότε

ώσπου κάποια στιγμή σε ανταμείβει για την αφοσίωσή σου

σου αποκαλύπτει την αλήθεια, σου λέει καθαρά πως ανήκει σε όλους.

Εκεί απάνω η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας.

Από τη συλλογή «Σε βρίσκει η ποίηση», Κίχλη 2012