Τζούλια Φορτούνη, "Λευκές κραυγές"

Λευκές κραυγές

Δεν ήταν το αλάτι στις σχισμές των βράχων

Άσπιλο και λευκό

Η διάβρωση των λέξεων

Τα μπάρκα που άργησαν

Εκείνα που ματαιώθηκαν

Ή τα άλλα που η άφιξή τους με αναχώρηση έμοιαζε

Δεν ήταν τα χρώματα του δειλινού

Τα ψηφιακά επεξεργασμένα

Μόνο οι λευκές κραυγές των γλάρων

Που το κουφάρι της στιγμής λεηλατούσαν

Και με τ’ απομεινάρια της ημέρας

Γέμιζε το άδειο μες στα μάτια σου

Λευκές κραυγές που σπάραζαν

Το ‘ο’ στο όνομά σου

Από το ιστολόγιο της ποιήτριας: μωβ στιγμές