Βασίλης Δασκαλάκης, "Ανέστιος"

ΑΝΕΣΤΙΟΣ

Έβαλα τη φορεσιά της λύπης

περπάτησα μέρες σε μονοπάτια

δρόμους σκοτεινούς,

ήσυχους, φωταγωγημένους και θορυβώδεις.

Αρνήθηκα τη λάμψη της φωτιάς

όσο κι αν με τραβούσε η φλόγα.

Με τις καύσεις των ερειπίων

άλλαξε η ρότα της ανησυχίας μου.

Έζησα δυο αιώνες εξορία

μα ξαναγύρισα.

Ξέχασα, ναι, όμως η λήθη σμίλεψε τη φωνή μου

η μνήμη α ναι η μνήμη

μητέρα σκληρή

απροσπέλαστη ερωμένη

σπασμένος σκληρός δίσκος.

Ένα όστρακο είναι η αμοιβή μου

κάθε καλοκαίρι.

Από την ενότητα: Όμηροι Άγγελοι

ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ - ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, Ενδυμίων 2012