Μάκης Κατραφύλλιας, "Διά Δύο"

Πέντε ποιήματα

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Εμμένω στο φευγαλέο της στιγμής το βάρος

κι αλυσοδένομαι στον κορμό της

για να μην ενδώσω.

Ούτε να ζωστώ τα βαρίδια της νοσταλγίας

μήτε να ενδυθώ την κάσκα του ονείρου.

ΑΔΕΙΑΝΟ

Δεν ορίζει πλέον η αναμονή το αποτέλεσμα.

Από εδώ φύγαν όλοι.

Έμεινα να στρώνω τα κρεβάτια τους

να καθαρίζω τα δωμάτια που κατοικούσαν.

Αποχαιρέτησα.

Όλο αποχαιρετώ.

Κι η λέξη "καλωσόρισες"

κρυφά φυγαδεύτηκε σε μια βαλίτσα.

B & W

Πώς τα κατάφερες κι έγινες εικόνα που ξεθωριάζει;

Τώρα που το καλοκαίρι εδραιώθηκε

απ’ τα σκαριά που ξεδίψασαν στη θάλασσα

σε μιαν ευθεία ρότα

όσα χρώματα κι αν μείναν πάνω σου γκρεμίζονται

και χάνονται.

Ο ήλιος θα αναλάβει τα υπόλοιπα.

Στο τέλος θα μείνεις ασπρόμαυρη.

ΠΛΑΤΕΙΑ

Πηγαίνω να συναντήσω

τις μοναξιές των άλλων,

μα έχουν πάντα ζυγό αριθμό.

Περισσεύω κάθε μέρα

κι πλατεία μοιάζει

με τρίτη θέση κατάστρωμα.

Μυρίζει αντηλιακό κι αλατισμένα ρούχα.

Ζητιάνοι τα καλοκαίρια μας

μαζεύτηκαν γύρω μου

και ζητούν το μερτικό τους.

Στα πρωτοσέλιδα

διάβασα πως τσιμέντωσε η θάλασσα

και μείναν τα καράβια να τρίζουν μεσοπέλαγα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κλείστε τ’ αυτιά σας

στους ποιητές.

Οι προτροπές τους

είναι απορίες

ενδεδυμένες βεβαιότητα.

Σαν κοιτάξετε πίσω,

όπως λένε,

θα γίνετε αγάλματα

σε στάση καλπασμού.

                     Από τη συλλογή «ΔΙΑ ΔΥΟ», Γαβριηλίδης 2013