ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ
Θάλλει
το πράσινο της ελπίδας σε μακρινή ανάμνηση πια.
Χρώματα
που γίνηκαν μαβιά σπαράσσουν, ερημώνουν.
Φθινοπώριασε!
Μια
μάνα απλώνει το χέρι της, στερνός ίσκιος στην απόγνωση.
Κι
ένας πατέρας, νέος σαν τότε, καρτερικά να περιμένει.
Είναι
κι Άννα, κι ο Δημήτρης κι η Κατίνα εκεί.
Σα
μίσχος άνθους τα ενωμένα χέρια τους σε καλούν.
Πολύφυλλο,
φορτωμένο το δέντρο τους.
Σε
αναρίφνητες σιωπές που τρυφερεύουν το βλέμμα.
Κι
αυτό το φύλλο! Τόση ώρα σαν εκκρεμές αιωρείται.
Φθινοπώριασε!
Γιάννης Σ. Μπέτσας
Από
την ενότητα: "Ισημερίες"
Ποιητικός Πυρήνας - Ανθολογία, Ενδυμίων 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου