Κασσιανή Μαρτινάκη − Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, "Στη γη του ανέμου"

 

Ο άνεμος λέει…

Πνοή πρώτη


Μ’ έχει γεννήσει το πανί σ’ ένα τρικάταρτο
το κρώξιμο του γλάρου και τ’ αλάτι
βροχή που έραινε θολό το μπλε, το μοβ
ο γδούπος ο βαρύς, φύκια γεμάτος
κι όλα στον δρόμο μου αφρός, καρίνα μάχιμη
όλα τα ύφαλα κοράλλια, πεταλίδες

κι ας λένε όσοι τη ζωή
καλά δε γνώρισαν.

Τον άνεμο γεννάει το ταξίδι!




Η γη λέει…

Πνοή πρώτη


Ζάρι στο χέρι ενός αμούστακου θεού
μ’ ένα καπρίτσιο ρίχτηκα
στο προαιώνιο τίποτα.
Καυτό λιωμένο μέταλλο στα σπλάχνα μου
άλλο δε γνώρισα απ’ τη βία και το θειάφι.

Γύρω μου άστρα ατέλειωτα να παίζουνε στη νύχτα
γύρω μου σκόνη λαμπερή, και στην παλάμη μου ένα φως.

Κι έφτιαξα χέρια πέτρινα,
για να βρει νύχτα ο καιρός να ξαποστάσει.

*    *    *

Ο άνεμος λέει…

Πνοή δέκατη


Βαθιά οργωμένη ως το κόκαλο, ως τον θάνατο
με τα σπιτάκια θαλασσιά στο κύμα πάνω,
με πολιτείες και χωριά στην άγρια ράχη σου
με τις πληγές σου ανοιχτές −μα πώς αντέχεις−
βαθιές γεμάτη χαρακιές δαρμού στο σώμα σου
άκου με, άκου να σου πω,
τι σου ζητάω!

Μίλια καλώδια πισθάγκωνα αν σε δένουνε,
και δηλητήρια βαριά αν σε μεθάνε,
δίχως μισόλογα, προσχήματα, «αλήθεια μου»

να μου ταΐσεις τα παιδιά μου που πεινάνε!

(Σ’ έναν κατώτερο Θεό, μαύρο πιστεύουνε
ψάλλουν τα τύμπανα στα δάση
να τον βρούνε.
Όμως για δες,
εδώ το χρήμα κυβερνά

κι οι προσευχές πέφτουν νεκρές
δίχως ελπίδα.)




Η γη λέει…

Πνοή δέκατη


Ο ήχος, οι ήχοι, το χώμα, η λάσπη
νύχια να μπήγουν βαθιά μες στη σάρκα
μέταλλο αστράφτει χάσκω τρεμάμενη
τσιμέντο και σίδερο γυαλί και ατσάλι
καρφιά ρυθμικά, σταγόνες, σταγόνες
το βάρος στο στήθος σκληρή φυλακή.

Μ’ αντέχω, αντέχω, φυτρώνω κι ανθίζω.
Αιώνια εφήμερη, αιώνια πηλός.
Γελάω και φλέγομαι, Θεούς τιθασεύω

Βλεφάρων πετάρισμα όλοι οι δρόμοι.

*    *    *

Ο άνεμος αποχαιρετά…


Τα μεσημέρια σας, κουρνιάζω στις σκιές
ήλιος μονάχος πυρπολεί τα κεραμίδια
μήτε πουλιά μήτε φευγάτα άσπρα σύννεφα
τζιτζίκια μόνο τραγουδούν στα μέσα κλωνιά.

Το κάδρο γέρνει μες στο φως
βαραίνει στ’ όνειρο
μένει για πάντα στο μυαλό
με μια ζωντάνια,
που σε τρομάζει ώρες-ώρες σαν βυθίζεσαι:

Το όνομά σου μουρμουρίζει·
σε προσμένει.




Η γη αποχαιρετά...


Αρπάζεσαι από τα μαλλιά μου, στροβιλίζεσαι
σιδηροδέσμιος της δίνης μου, της μοίρας
στις χίλιες γλώσσες των πουλιών χρησμούς αφήνεις
στο φως στο βλέμμα ενός προφήτη γυρολόγου:

«Στάζει Θεός σε κάθε ανατολή, σε κάθε δείλι
Θεός σε κάθε συνοχή, σε κάθε βράχο
κρατιέται η ύλη και το φως με μιαν αγάπη
κι όταν αηδόνια τραγουδούν
κι όταν λουλούδια ξεδιπλώνονται στον ήλιο,
κι όταν γεννιούνται και πεθαίνουν οι εποχές,
το Θέλημά Του».

Και στη σταγόνα του νερού
μήτε στεριά μήτε πνοή, η Θεία Χάρη:

λίγο από σένα κι από μένα και ζωή.





Από τη συλλογή «Στη γη του ανέμου (πνοές − φωνές της ποίησης)», Εκδόσεις Κυβέρτι, 2025.





Η Κασσιανή Μαρτινάκη γεννήθηκε το 1976 στη Θεσσαλονίκη όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε στο Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Αγγλική Λογοτεχνία και τη Θεωρία Λογοτεχνίας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση από το 2005 και ζει τα τελευταία χρόνια με την οικογένειά της στην Πτολεμαΐδα. Το 2022 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή, «Του έρωτα και της σιωπής». Ποιήματα, κριτικά σημειώματα και μεταφράσεις της, έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Το 2024 εκδόθηκε η δίγλωσση ποιητική συλλογή του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου «Στους φεγγίτες η έξοδος (σπουδή στο φως σου)» σε δική της μετάφραση στην αγγλική γλώσσα από τις Εκδόσεις Κυβέρτι. Την Άνοιξη του 2025 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Ριπή ανοδική» Εκδόσεις Κυβέρτι και, λίγο αργότερα, από τις ίδιες εκδόσεις, η συλλογή «Στη γη του ανέμου», από κοινού με τον Δημήτρη Παπακωνσταντίνου.



Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε το 1967 στη Λάρισα, όμως ζει με την οικογένειά του μόνιμα στην Κοζάνη, όπου εργάζεται ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί δέκα ποιητικές συλλογές και δύο πεζογραφήματά του. Ποιήματά του φιλοξενούνται σε συλλογικούς τόμους και σε διάφορα έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Κάποια από αυτά απέσπασαν βραβεία και διακρίσεις σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς. Μερικά έχουν μεταφραστεί στην αγγλική, τη γαλλική και την ισπανική γλώσσα. Από τον Νοέμβριο του 2022 συνδιευθύνει το περιοδικό «ΝΟΗΜΑ», τον «Εξαμηνιαίο Πυρήνα Νόησης και Λόγου» που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη. Τον Νοέμβριο του 2022, εκδόθηκε στη Σεβίλλη και κυκλοφόρησε στα ισπανικά από τον εκδοτικό οίκο Padilla Libros το βιβλίο του “Εn mi barro los labios” («Στον πηλό μου τα χείλη»), σε μετάφραση του διακεκριμένου ελληνιστή Jose Antonio Moreno Jurado.
Εργογραφία:
Πεζογραφία:
1. Νυχτοπερπατήματα, νουβέλα (24 γράμματα, Αθήνα 2017)
2. Η τροχιά του βέλους (Όστρια, Αθήνα 2018)
Ποίηση:
1.   Μικρή Περιήγηση (Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη 1996/ Εντύποις, Αθήνα 2017)
2.   Ψιθυριστά στο φως, στο έρεβος (Πηγή, Θεσσαλονίκη 2016)
3.   Αχαρτογράφητα (24 γράμματα, Αθήνα 2017)
4.   Ο Μέσα Ήλιος (Εντύποις, Αθήνα 2018)
5.   Μνήμες της ρίζας (Κουκκίδα, Αθήνα 2020)
6.   Δρόμοι στη σκόνη (Κουκκίδα, Αθήνα 2021)
7.   Διαλέγω το λευκό (Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2022)
8.   Λιωμένος Χρόνος (Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2023)
9.   Στους φεγγίτες η έξοδος (Κυβέρτι, Αθήνα 2024)
10. Στη γη του ανέμου (Κυβέρτι, Αθήνα 2025)