Αμαλία Ραπτοπούλου, "Το Γαλάζιο Δωμάτιο"

Πέτρα γένους θηλυκού


Κρατάς μια πέτρα θηλυκή στο χέρι σου.

Πώς ξέρεις το γένος της;

Μα από τη λεία της υφή!

Από το πώς προσαρμόζεται αθόρυβα

στις σχισμές και στις καμπύλες της χούφτας σου,

Τις αδιόρατες μυτερές προεξοχές

που σε γρατζουνούν απαλά

αν τύχει να σφίξεις παραπάνω τη γροθιά σου.

Κάνεις να τη ρίξεις καταπάνω μου

Μετά κοντοστέκεσαι

Αλλάζεις γνώμη

Παίρνεις ένα πινέλο με κόκκινη μπογιά

Και γράφεις πάνω της αργά

Τ’ όνομά μου.





Εκτέλεση


Από τη μια μεριά ο ταύρος
Από την άλλη ο αετός
Στο ανάμεσό τους
Εσύ
Στη μέση του ανάμεσα
Εγώ

Είμαι
η χαμένη σου πατρίδα
Το φως και η νύχτα σου
Το σπίτι που άφησες πίσω σου, το ξέστρωτο κρεββάτι.

Είμαι
Το ξέφωτο μέσα στην καταιγίδα
Το λουλούδι στην άκρη του δρόμου
Το χαμόγελο στα χείλη του νεκρού

Είμαι η πνοή που φουσκώνει το στήθος σου
Ο αέρας που ανασαίνεις
η γουλιά που υγραίνει το λαρύγγι σου
Είμαι η σκιά της ψυχής σου, ο δισταγμός και ο φόβος σου,
η δύσκολή σου απόφαση,
η αρχή και το τέλος του δρόμου σου.
Είμαι η επιστροφή σου κι η άμεση αναχώρηση

Σ’ ένα πεδίο γυμνό
Με στήνεις και με ξεστήνεις στην ίδια πάντα θέση

Κι εγώ κάθε φορά αρνούμαι ευγενικά
Το μαντίλι στα μάτια μου.





Γαλλικό άσμα


Ίσως εσύ, ίσως εγώ,

Ν’ ακούγαμε τον ίδιο ήχο

Εκείνο το βράδυ που το πρωί

δεν θα ’φερνε αυτά που ποθούσαμε

Ίσως εσύ, ίσως εγώ,

Να κλείσαμε τα μάτια όταν περνούσε από μπροστά μας

τραγουδώντας η ζωή

Ίσως εσύ, ίσως εγώ,

Ν’ αγαπηθήκαμε σε μια εποχή τόσο παλιά

Που ξεχαστήκαμε πια, χώρια.





Πεδιάδα


Εδώ στην πεδιάδα αργοπεθαίνω

Εγώ, ο λάτρης των υψηλών βουνοκορφών
και των απύθμενων θαλάσσιων βαράθρων

Κυλιέμαι μέσα στα σχοινιά π’ ολούθε με ζώνουνε

Στο χόρτο και στη λάσπη που υπομονετικά με περιμένει

Σ’ αυτήν την αποχαυνωτικά επίπεδη επιφάνεια

Χωρίς κίνδυνο, χωρίς ένταση, χωρίς ελπίδα

Εδώ στην πεδιάδα αργοπεθαίνω

Ίσως πάλι εσείς αυτό να τ’ ονομάζετε ευτυχία

Και μέσα στο στενό κεφάλι σας

Να με καλοτυχίζετε συχνά μεγαλοφώνως.





Άνοιξη εν Αθήναις


Ο Απρίλης παίζει τουμπερλέκι στην άκρη του δρόμου
Γεμίζει τα στενά με φωτάκια πορνείων
τους δρόμους με πλανόδιους πωλητές
τα μάτια μου με σκόνη.

Όμως Εσύ είσαι εδώ για Εμένα

Με στέφεις Κόρη μέσα στο ολόφωτο μαρμάρινο παρελθόν
του ιερού λόφου, και με λατρεύεις μυστικά

Κι εγώ κοιτώ κατάματα
εκείνη την πανσέληνο, πριν χρόνια

Και υποτάσσομαι
στην ανοιξιάτικη νομοτέλεια των πραγμάτων.





Από τη συλλογή «Το Γαλάζιο Δωμάτιο», εκδόσεις ΧαρΙώ, 2025.
 
 

Η Αμαλία Ραπτοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.

     Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια έλαβε τον τίτλο Ιατρικής ειδικότητας Ρευματολογίας καθώς και τον τίτλο Διδάκτορα της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ηράκλειο Κρήτης.

    Από μικρή ηλικία είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την λογοτεχνία και την ποίηση, όμως η ενασχόλησή της με τον γραπτό λόγο προέκυψε μέσα στην τελευταία πενταετία. Έχοντας περάσει ένα σημαντικό μέρος της ζωής της ασκώντας το δύσκολο λειτούργημα της ιατρικής, η ποίηση της προσφέρει μια διέξοδο προς έναν κόσμο ονείρου και φαντασίας, όπου υπάρχει τόπος και χρόνος για να έρχονται στην επιφάνεια ανεκπλήρωτες επιθυμίες, παιδικά κι εφηβικά οράματα και, χαμένα στο βάθος του χρόνου, όνειρα ζωής.

    Ποιήματά της πρωτοδημοσιεύτηκαν στον διαδικτυακό τόπο «Ποιητικός Πυρήνας», έχουν συμπεριληφθεί στους συλλογικούς τόμους «Ο χρόνος που περνά και χάνεται» και «Ταξίδι» από τις εκδόσεις «Παρέμβαση», στον 20o και 22ο τόμο του λογοτεχνικού περιοδικού «Νόημα» από τις εκδόσεις “GRDiscoverybooks” και «Γράφημα» και στον συλλογικό τόμο «Σταγόνες Άνοιξης» με επιμέλεια itravelpoetry. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Κάτοικος Βυθού» από τις εκδόσεις «Κάτοικος Βυθού» από τις εκδόσεις «Παρέμβαση».

     «Το Γαλάζιο Δωμάτιο» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της που εκδίδεται από τις εκδόσεις «ΧαρΙώ».