Ευγενία Βάγια, "Η Ρήξη"

Η ΔΙΑΒΑΣΗ


Όσο πιο κοντά στη γλώσσα το όνειρο
τόσο κομπιάζει το συντακτικό του.
Όποιος δεν είναι αυθόρμητος θα ξέρει
την ατελέσφορη αναμάσηση,
να μην αποφασίζει το πόδι ποια πέτρα θα πατήσει
για να διασχίσει το ποτάμι.
Τι το καινούργιο ψέλλιζε το όνειρο λοιπόν
από την άφθαστη όχθη;
Με τα μάτια
κολυμπούσα ανάμεσα σε αποκόμματα
και με το νου μου
έβαζα τη στεναχώρια του ανθρώπου που χωρίζεται
από το υλικό του, από αυτό που ονομάζουμε
πληρότητα,
σαν να χωρίζεται απ' το γάλα του ο γαλαξίας
κι αφήνει μόνο πέτρες
μες στα στενά της ύπαρξης.





Η ΡΗΞΗ


Ο ποιητής δεν είναι από καλλιέπεια
Ούτε καμιά ρομαντική ψυχή και λοιπά καθησυχαστικά προσωπεία
Είναι η ρήξη, η ανεξήγητη
σπάνια βλάβη, το ελάττωμα του μηχανισμού
που αποκρύπτει η διεύθυνση

Σκίζει τη συσκευασία
μέσα από τη συσκευασία.





ΗΘΕΛΑ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΜΟΥ


Ήθελα την ησυχία μου
ένα χαρτί να γράψω
να μη μου μιλάνε, να μη χρειάζεται
να μιλήσω για να πείσω
να τους δείξω το χαρτί
αν ήθελαν

Τόσο πολύ να ασχοληθούν μαζί μου
εντάξει
ας πάλευαν με τους αριθμούς
ας έλυσαν
την εξίσωση
ας καταλάβαιναν το ποίημα.





ΔΕΝΔΡΙΤΕΣ ΧΙΙ, ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΑΓΓΙΓΜΑΤΩΝ

Στα μουσεία προσερχόμαστε ακρωτηριασμένοι σαν τα αγάλματα. Είναι ο πολιτισμός που μας κόβει τα χέρια.

Από τα αντικείμενα που θαυμάζω, ποτέ κανένα δεν με διάλεξε για ιδιοκτήτη του. Ίσως με σνομπάρουν επειδή δεν διαθέτω χρήματα για την απόκτησή τους, και ούτε που μου πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό σαν όνειρο, όταν, ας πούμε, κερδίσω το λαχείο. Εγώ με τη σειρά μου τα σνομπάρω επειδή τα έχουν πιάσει τα βρόμικα χέρια των εμπόρων και επειδή καταμαρτυρούν τον κακόγουστο και άπληστο πλούτο της εποχής. Όπου και αν εκτίθενται, σε βιτρίνα, σαλόνι ή μουσείο, παραμένουν ιερή ξένη ιδιοκτησία, απαγορεύεται να τα αγγίξεις. Με πικάρει η περίπτωσή τους. Αφού δεν είναι δημόσια, δεν είναι καν αγαθά, είναι ταξικά αγκάθια στη φτωχή μου καρδιά.

Είμαι πάντα με το μέρος του κλέφτη, λατρεύω τα μακριά του χέρια. Αυτός τουλάχιστον βιώνει μια καθαρή επιθυμία και την πραγματοποιεί, δεν μένει με το μαράζι ούτε και καταλήγει καντηλανάφτης στα ξένα καζάντια.

Δεν βρίσκω πια διαφορά οθόνης και βιτρίνας ή οθόνης και παραθύρου. Η θέα της θάλασσας από το κλειστό παράθυρο ενός αυτοκινήτου πιάνεται ως φυσική επαφή, ενώ η ίδια θάλασσα ιδωμένη μέσα από μια οθόνη όχι;

Δεν έχει σημασία η απόσταση όσο το τι μεσολαβεί. Μας χωρίζουν οι παρεμβάσεις των άλλων, τα πολιτισμικά παράγωγα που διατάσσονται κατά μήκος του χώρου και του χρόνου.

Η δυνατότητα πρόσβασης σε όλα τα έργα τέχνης μέσα από την οθόνη, κάνει το διαδίκτυο τον μεγαλύτερο εχθρό όσων βλέπουν ομορφιά μόνο στην κατοχή και την αποκλειστικότητα. Ή όσων πλουτίζουν σκηνοθετώντας ιερά και άβατα.

Αυτό που βλέπω μόνο εγώ. Ο καθρέφτης είναι το μόνο αντικείμενο που χάνει την αξία του χωρίς τον ιδιοκτήτη του.

Η εποχή που θα με ξεπεράσει, που δεν θα μπορώ καν να λειτουργήσω και να επιβιώσω χρησιμοποιώντας τα μέσα της, έχει έρθει. Συλλέκτες, πουλήστε όσο έμεινε καιρός. Ονειρεύομαι μια γιορτή των τελευταίων αγγιγμάτων.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΧΑΡΑΚΤΙΚΩΝ


Άνθισα και μαράθηκα εμμονικά
κι απελπισμένα
Τι τέλεια ενορχηστρωμένη αστοχία
τι μάταιο λουλούδι
καταβροχθίσατε
εσείς που ξέρετε πώς να κρατάτε
καλά τη θέση σας
να μη δείχνετε κλαρί από το δέντρο σας
στις αστραπές της νύχτας
Με βρίσκει απροετοίμαστη αυτό το σκοτάδι
Τριήμερο σαν
παρατεταμένη έκλειψη
Όμως και πάλι, μόλις λαλήσουν οι γλώσσες της φωτιάς
γίνεστε άφαντοι
η σκόνη που κάθεται πάνω στα πράγματα.

Από τη συλλογή «η ρήξη [δενδρίτες και άλλα ποιήματα]», εκδόσεις Περισπωμένη 2023.

Η Ευγενία Βάγια γεννήθηκε στον Βόλο το 1963. Έχει σπουδάσει βιολογία και θέατρο και εργάστηκε ως κειμενογράφος και δημιουργική διευθύντρια στη διαφήμιση. Έχει εκδώσει τις συλλογές Lailapse (Ενδυμίων, 2013) και Μικρή Χιροσίμα (Μελάνι, 2019). η Ρήξη είναι η τρίτη ποιητική της συλλογή (Περισπωμένη, 2023).