Nazim Hikmet, "Τα ποιήματα των 9-10 μ.μ."

       21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Ο γιος μας άρρωστος,

ο πατέρας του στη φυλακή,

το σκοτισμένο κεφάλι στα κουρασμένα χέρια σου,

η μοίρα όλου του κόσμου είναι και δική μας…

Οι άνθρωποι οδηγούν τους ανθρώπους σε καλύτερες μέρες.

Ο γιος μας θα γιάνει,

ο πατέρας του θα βγει απ’ τη φυλακή,

θα γελάσει πάλι το χρυσάφι των ματιών σου,

η μοίρα όλου του κόσμου είναι και δική μας…

       22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Διαβάζω βιβλία:

                              μέσα τους βρίσκω εσένα,

ακούω τραγούδια:

                              μέσα τους εσύ.

Κάθομαι να φάω το ψωμί μου:

                                                         εσύ κάθεσαι αντίκρυ μου,

δουλεύω:

                   αντίκρυ μου εσύ.

Εσύ, που είσαι «παντού και πάντα» κοντά μου,

                                                   δεν μπορώ να σου μιλήσω,

                                                   τη φωνή σου δεν μπορώ ν’ ακούσω,

εσύ ’σαι η γυναίκα μου, χήρα μου οχτώ χρόνια…

       24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Η πιο ωραία θάλασσα:

                                           αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε.

Το πιο ωραίο παιδί:

                                      ακόμα δε μεγάλωσε.

Οι πιο ωραίες μέρες μας:

                                                 αυτές που ακόμα δε ζήσαμε.

Κι ο πιο ωραίος λόγος που θέλω να σου πω:

                                                         αυτός που ακόμα δε σου είπα…

       30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 1945

Είναι ωραίο να σε σκέφτομαι,

                                                     γεμάτος ελπίδα,

είναι σα ν’ ακούω το πιο ωραίο τραγούδι απ’ την πιο ωραία

          φωνή του κόσμου.

Μα εμένα η ελπίδα πια δε μου φτάνει,

εγώ δε θέλω ν’ ακούω πια τραγούδια

                                                                       θέλω να τραγουδήσω…

       12 ΝΟΕΜΒΡΗ 1945

Φύσηξαν οι τελευταίοι νοτιάδες

              ζεστοί κι ανταριασμένοι σαν αίμα που χύνεται απ’ τις φλέβες.

Αφουγκράζομαι τον αγέρα:

                                                    έπεσε ο σφυγμός.

Τ’ Ουλουντάγ χιονισμένες οι κορφές,

και στ’ οροπέδιο του Κιρεζλί γλυκές και θαυμαστές,

         πάνω στα κόκκινα καστανόφυλλα κοιμούνται οι αρκούδες.

Οι λεύκες γδύνονται στον κάμπο.

Οι μεταξοσκώληκες όπου να ’ναι θα μπουν στο κουκούλι τους.

Το φθινόπωρο όπου να ’ναι τελειώνει,

κ’ η γης θα κοιμηθεί σε λίγο τον καρπερό της ύπνο.

Κι εμείς θα περάσουμε ακόμα ένα χειμώνα

                                                  μέσα στη μεγάλη οργή μας

                                                  και με τη ζεστασιά απ’ τη φωτιά

                                                                           της άγιας μας ελπίδας…

Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης

Από τη συλλογή «Ναζίμ Χικμέτ, Τα ποιήματα των 9-10 μ.μ.», εκδ. Θεμέλιο, (ε΄ έκδοση)