Νίκος Μυλόπουλος, "Τ’ ανοξείδωτα Χάικου"

Μασώντας πέτρες

Πληγή που χαίνει

Τώρα η εξέλιξη

Χωρίς ανθρώπους.

*   *   *

Αγγίζεις ψυχή

Κι η αγάπη φωτίζει

Τα σκοτάδια μου.

*   *   *

Ο χρόνος είναι

Οι έρωτες που ζούμε

Και τίποτ’ άλλο.

*   *   *

Κρατώ μια λέξη

Με γράμματα άγνωστα

Μέσα στο στόμα.

*   *   *

Βουβό φεγγάρι

Τραγουδά καθ’ εκάστην

Άσμα Ασμάτων.

-- -- -- -- -- -- -- -- -- 

Γεωτρύπανα χαράς

Ερωτευμένος

Στ’ άσπρα δέθηκα πανιά

Και ξεκίνησα.

*   *   *

Μονοσύλλαβα

Ποιήματα αγάπης

Οι ανάσες σου.

*   *   *

Πόσο εύθραυστη

Στην αγκαλιά μου μέσα

Η ανάσα σου.

*   *   *

Μες στων ματιών σου

Τις θάλασσες πνίγονται

Οι θλίψεις όλες.

*   *   *

Άσε να είμαι

Το πιο βαθύ κόκκινο

Στην παλέτα σου.

-- -- -- -- -- -- -- -- -- 

Από τη συλλογή «Τ’ ανοξείδωτα Χάικου», Εκδόσεις Παρέμβαση, 2023.
Προλογίζει ο Γιώργος Ρούσκας.
Έργα εξωφύλλου: Κώστας Γόγαλης.




Ο Νίκος Μυλόπουλος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1951 στην οποία σπούδασε, ζει και εργάζεται ως Χειρουργός Οφθαλμίατρος. Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
     Έχει εκδώσει δώδεκα ποιητικές συλλογές ενώ συμμετείχε και σε τέσσερεις συλλογικά ποιητικά βιβλία. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Ιταλικά, Γερμανικά και Ισπανικά και έχουν δημοσιευθεί σε πλείστα ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο. Επίσης επιλεγμένα ποιήματά του περιλαμβάνονται σε πολλές ποιητικές ανθολογίες.
    Συνεντεύξεις, ανέκδοτα ποιήματα και κριτικά σημειώματα για το έργο του έχουν δημοσιευθεί στους ιστότοπους λογοτεχνίας Culture Book, Ennepe moussa, Fractal, Literature, Diastixo, καθώς επίσης στο «Νόημα», «Στους πίσω κήπους μίας λέξης», στη «Φιλολογική» και στην «οδό Πανός».