Ηλίας Μπούσιος, "Στα χνάρια του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα"

Καταρράκτες των ονείρων


Καταρράκτες των ονείρων που βρέθηκαν
δίχως βάθρα, δίχως ορμή
και δίχως παράθυρο στο φως!
Στις άκρες του κήπου μου
πέτρες της θλίψης.

Και όπως όλα τα ωραία πράγματα
που στριμώχτηκαν και παραγκωνίστηκαν
περιφέρονται άτακτα
στο στενό διάστημα της παύσης.
Αιωρούνται απορημένα στις παρυφές
της καταργημένης ζωής.





Αρλεκίνος


Κορμί στα τρία: Πλατίνα σκορπισμένη στον αέρα.
Ψυχή από μισό χαμόγελο: Κρύσταλλο στο φως που μίσεψε.
Ένα κόλπο: Μαργαριτάρι στο σκοτεινό βυθό.





Πτυχές της κραυγής


Η φαντασία μιας κραυγής
πάει από παρουσία σε παρουσία.
Η απουσία μιας κραυγής
πάει από κορυφογραμμή σε χαμηλή του λόφου κορυφή
και από χαμηλή κορυφή σε βαθύ πολυφορεμένο πηγάδι.

Πάνω από τους ξεχασμένους καλαμιώνες
και τη χρυσαφένια μέρα
πρόκειται να ξεπροβάλλει ένα μαύρο σημάδι.
Ζητείται μνήμη καθαρή.

Σαν τη νύξη μιας χορδής της κιθάρας
μια αναθαρρημένη κραυγή έκανε να κυματίσουνε
παρατημένες λευκές σημαίες.
Ζητείται στίγμα περισυλλογής κυκλικό και αειθαλές.

(Αχ, η μικρή πόλη δεν μετριέται με τα σβησμένα φανάρια της
αλλά με την υποχώρηση της φαντασίας μιας κραυγής
και τους ανθρώπους που προβάλλουν διακαώς το ύψος τους).





Όταν χάνεται…


Όταν χάνεται η γη και το τοπίο μας
ποιος νικημένος άνθρωπος θα σηκώσει το βάρος;
Ποιος πονεμένος άνθρωπος
δεν θα μπορέσει να σηκώσει το χέρι του
και να δείξει τον ουρανό;
Ποιος Ήλιος
θα ευθυγραμμιστεί με το κέντρο μας;
Ποιος καθαρός ουρανός θα επιμείνει
για να μελετήσει το σχέδιο
που θα βγάλει το αδιέξοδο της σκιάς
απ’ τη σκοτεινή φωλιά του;

Μα αν συμβεί τίποτα να μην μείνει
και αν όλα πάνε στραβά
Επειδή κάθε πνεύμα είναι σε σύζευξη μ’ ένα άστρο
εγώ θα εμπιστευτώ το άστρο, λοιπόν
που υποβάλλει με λεπτότητα των κορυφογραμμών τις ανάσες.

Μην απορείτε και μη γελιέστε φίλοι μου·
αυτή η ιστορία
ψίθυρος είναι γλυκός και όχι μουρμουρητό απεγνωσμένο…





Δυναμική


Το τρεχούμενο νερό με πολύ κόπο
χτυπάει το σήμαντρο της ελευθερίας

Τα δέντρα συνομιλούν με τον άνεμο
από τότε που λύγισαν
και τ’ αγριολούλουδα τον κεντάνε με χρώματα
από τότε που η άνοιξη
στεφανώθηκε την ειρήνη

Και μια γλυκιά επιθυμία
στην καρδιά ποντισμένη
κάνει το λειψό φεγγάρι πανσέληνο.





Τι παράξενο…


Μέσα στο καμένο βουνό,
δίπλα στην τοξική λίμνη,
δίπλα στο λερωμένο ποτάμι,
πάνω απ’ το διαβρωμένο έδαφος
βαθιά μέσα στη ρυπαρή ατμόσφαιρα,
πάνω στα χέρσα χωράφια
πίσω απ’ τα αφρόντιστα φυτά της πόλης
και δίπλα στο στεγνό ρέμα
Τι παράξενο να με αποκαλούν ποιητή!

Από τη συλλογή «Στα χνάρια του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα», εκδ. Κουίντα, 2023.

Ο Ηλίας Μπούσιος σπούδασε μαθηματικά και ξένες γλώσσες. Άρχισε να γράφει ποίηση από την εφηβεία του. Έχοντας ταξιδέψει ανά τον κόσμο, σπουδάζοντας το βιβλίο του εαυτού του και του κόσμου κι έχοντας δοκιμαστεί σε πολλά επαγγέλματα, βρήκε τον δρόμο του και τον λόγο της ύπαρξης του στην ποίηση. Συμμετείχε στις ανθολογίες Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση και στη Φιλολογική Πρωτοχρονιά (2021-2023). Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κουίντα οι ποιητικές του συλλογές Στιγμές που εκβάλλουν στο Αιώνιο (2021) και Ροές ψυχής (2022).