να περισώνω
τη σορό της θάλασσας και του ήλιου.
το τραγούδι του τζίτζικα
το φεγγάρι στα νερά της
τον κέδρο
το νησί
γιατί με το που γεννιόμαστε
γιορτάζει μόνο ο θάνατος.
Στο δικό μου καλοκαίρι συγκατοικούν
ουρανός, θάλασσα, βράχια,
και μία γάτα που κλείνει έξυπνα τα μάτια στη ζωή
στο δικό σας;
O Νίκος είπε το ξύλο που έτρωγα μικρός
από τους γονείς μου.
Η Φωτεινή είπε οι φωνές από καυγάδες
η Αγγελική είπε τα κουτσομπολιά γνωστών,
φίλων και συγγενών
ο Βασίλης είπε ο πόνος
ο Γιάννης είπε η φτώχεια
η Ελένη είπε τον καρκίνο
η Ευγενία την αδικία
η Καλλιόπη τον πόλεμο
κι εγώ;
τα είπα όλα αυτά χωρίς να ραγίσω.
ένα ρόδι γαλάζιο
ελπίζω
αφαιρώ
μαθαίνω
μετά από τρία χρόνια
κοιτάς ένα κασελάκι, κάτι οστά μέσα κι ένας βηματοδότης
φίλε, παίζουμε όλοι σε άδειο γήπεδο
πώς είναι όλα να υπάρχουν κι όλα να λείπουν.
δεν το κρατούσε
ούτε η Έλενα
ούτε η Εύη
ούτε η Άννα.
λάθος μετάφραση
δεν ήξερες τίποτα
ούτε κι εσύ
από κρασί.
άσε τους να γελούν
αυτοί δεν ξέρουν
το γιατί
γιατί;
Αυτό το ποίημα
το γράψαμε μαζί.
εκπτώσεις ζωής
που κάποιοι περιμένουν
άλλοι τη ζουν στα επείγοντα
γελώ με τους αλαζόνες
δεν με αφορούν
επιστρέφοντας στον ουρανό μου
κοιτάω τα σύννεφα
μαύρη Παρασκευή
τα σύννεφα
τα πλην του κόσμου.
Έργο εξωφύλλου: Γιάννης Στεφανάκις, Η Ελιά των Βουβών, Χανιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου