Βάννα Γ. Πασούλη, "Lunaris"

ΤΟ ΛΙΚΝΟ


Σαν το πλεούμενο που
ανάβει φώτα στο σκοτάδι
γύριζα και λιτάνευα τα βράδια μου.

Έπλεαν μαγεμένα στη σιωπή
κι αφουγκραζόμουνα συνωμοσία
με το φεγγάρι
ανεξιχνίαστο δισκάρι της Φαιστού
μαλαμοκαπνισμένο ασήμι

με λίκνιζε στα φώτα, στα νερά
και μ’ έδινε στον κόσμο
απ’ την αρχή κάθε φορά.


                     ~ * ~




ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΙΙ


Είδα μες στο μετρό τη Λορελάη
να χαιρετάει, να κλαίει και να γελάει.

Έβαψε τα μαλλιά της μαύρα
−αντίθεση στο άσπρο πρόσωπό της−
να ’ναι της μόδας και να ξεγελάει.

Δεν βρήκε μες στα σχολικά βιβλία
το ποίημά της, μόνο στατιστικές
και γύρισε όλο πείσμα την πλάτη της
στις πολυεθνικές.

(Ο Μπέρτολντ Μπρεχτ γελάει στο πάθημά της
κι ο Χάινε με μπουρλέσκο τη φλερτάρει.)

Καπνίζει Philip Morris, πίνει μπίρες
καρφώνει ακόμα με το βλέμμα τους διαβάτες
και προσμένει
μήπως τα πλοία αλλάξουνε τη ρότα.

Δεν βλέπει πού πατά
δεν τραγουδά ερωτικά όπως πρώτα
μια τίγρη που ζαλίζεται απ’ τα φώτα
και με θολό το βλέμμα βλαστημάει
τον έρωτα, τον φόβο, τα δυο αδέλφια
στου ξυραφιού την κόψη περπατάνε
−το ξέρει θα κοπεί−
πάνω στα λόγια ισορροπεί, παραμιλάει:

κι αν έπνιγα τους ναύτες με την ομορφιά μου μια φορά
κάποτε θα με πνίξουν της αγάπης τα νερά

Από την ενότητα «Τα τραγούδια του Ρήνου»

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΡΧΑΡΙΟΥ ΔΥΤΗ


Θάλασσα απέραντη και βουερή, υγρή μητέρα
ξέρω θα σύρεις
τ’ αλλοτινά μου είδωλα
στη σήψη ή στην οξείδωση αναμφίβολα.

Όμως εκείνα τα ακρογιάλια που ερωτεύτηκα
καθώς η ανάγκη, ανάδοχος της ένδειας
τα είχε βαφτίσει ιδανικά χωρίς να με ρωτήσει
μην τα μολύνω.
Ας μην ξεχνώ πως με την άρμη τους σιτεύτηκα.

Μένει ν’ αποτολμήσω τώρα την κατάδυση
κι ο ενδοιασμός στο ενδεχόμενο του πάτου
και στην ιδέα ενός ανάξιου θανάτου.

Μα για φαντάσου με στην ύστατη ανάδυση
κι όταν το ξόδι μου στολίζουν τ’ αρμυρίκια
την πλανεμένη μου ψυχή καθάρια και ανάλαφρη
ένα μαργαριτάρι ν’ ανασύρει από τα φύκια.

Από την ενότητα «Διαδρομές»

ΑΜΦΙΛΥΚΗ

                           Όταν παραπλανά το φως


Σαν κεράκια τρεμάμενα
οι καρδιές αναλώνονται απόψε
στο μανουάλι του αινίγματος της πρόθεσης.

Περιμένουν πριν σβήσουν
κάτι στέρεο ν’ ανατείλει στα μάτια, στα χείλη.

Διακλαδίζονται ωστόσο τα ρίγη
σαν αντένες στη θύελλα
και τα πείσματα τρίζουνε κάτω απ’ το πέλμα

Και τ’ ανείπωτα όλα εκτοξεύονται σαν τα βέλη
στα τείχη της Τροίας.

Και το σπίτι βουλιάζει.
Άραγε ξημερώνει ή βραδιάζει;

Ήδη πέρασε ύπουλα τα μαβιά της κλωνιά
η αμφιλύκη απ’ τις γρίλιες

σαν αρχαίος προφήτης
μπρος στο ανίδεο πλήθος
αναγγέλλοντας
θάνατο.

Από την ενότητα «Τα δώρα της Άτης»

AMARO
 
                      Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της γύρης
                      Όλη η πόλη κατάμονη.
                                            Δήμητρα Χριστοδούλου


Και αν το σήμερα από το ελάχιστο καμωμένο
σαν άγριο πουλί που αιφνιδιάστηκε
στη λάμψη της υστεροβουλίας
και της μικρότητάς του
κλέβει τις μέρες μας βαλσαμωμένο
επάνω από την πάχνη των βουνών
στα μεθυσμένα μεσημέρια του χειμώνα
ασφυκτιά μεσήλικας, ασθματικός καιρός.

Ίσως το αύριο να δυναμώσει τα ισχνά του χέρια
και να συνάξει πονετικά τη βουβή
μαρμαρωμένη πάχνη επάνω από τη χώρα.
Τότε και ο Αχώρητος του ψηφιδωτού
θα μας παραχωρήσει Πλατυτέρα
που με τα κράσπεδα των ιματίων της
θα σκουπίσει τρυφερά
το δάκρυ του νηστικού παιδιού και του ληστή
τον ένοχο ιδρώτα.

Ύστερα, μέσα σε ιλαρό απόγευμα
δεν θα μπορέσουν ούτε ο τελώνης ούτε ο γραφιάς
παρά να αιχμαλωτίσουν αμήχανα
όσο που να φυσήξει τη χρυσόσκονη
από το ρούχο της η αιθρία
μικρήν αχτίδα φωτός υπερουσίου
προτού εκείνη φυγαδεύσει τις μέρες μας
κρυφά στο καραβάνι της ερήμου τους.

Από την ενότητα «Απόλογοι»

Από τη συλλογή «Lunaris», εκδόσεις Περισπωμένη 2021.

Σημείωση: Η γραφή της Βάννας Γ. Πασούλη είναι πολυτονική.



Η Βάννα Γ. Πασούλη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά και Νεοελληνική και Βυζαντινή Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Γλωσσολογία σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Δίδαξε την ελληνική γλώσσα σε ξένους φοιτητές στο Διδασκαλείο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών αλλά και στο εξωτερικό. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Μέρες του νόστου (Ηριδανός, 2008) και τη συλλογή διηγημάτων Ο εφταξούσιος (Γαβριηλίδης, 2018). Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση.