Πες μου οτιδήποτε
Απλώς μην είναι αυτές
Οι τελευταίες μας λέξεις
Σταμάτα να στέκεσαι εκεί
Σταμάτα να με κοιτάς με το κρύο βλέμμα σου
Μόνο μία
Περιμένω
Ακούω
Αφού θέλεις ελεύθερος να είσαι
Αλλά μην περιμένεις να μιλήσω εγώ
Γιατί εγώ την στιγμή αυτή
Τα λόγια σου σκέφτομαι
Το κύκνειο άσμα μας
Οπότε μίλα
Κάθε πρωί που ξυπνάς και κάθε βράδυ
που ελπίζεις να κοιμηθείς
Ριζωμένο βαθιά μέσα σου σαν
το πρώτο δείγμα που παίρνουμε αγάπης
Η διαφορά τους απλή
Το ένα προσπαθεί να σε καταστρέψει
όπως ένας τυφώνας
Το άλλο να σε προστατέψει παλεύει
όπως ένας ήλιος
Ψάχνοντας μέχρι του εαυτού σου
Το τελευταίο σημείο
που αλώβητο παραμένει
Μαζί με τα στολίδια του ουρανού, επειδή ήσουν το δικό μου στολίδι
Έλαμπες δίπλα τους, πολλές φορές ήσουν πιο λαμπερός από αυτά
Σκοτείνιασες απότομα, έτσι σκοτείνιασα κι εγώ
Έπεσες απότομα, έτσι έπεσα κι εγώ
Έπεσα μαζί σου από επιλογή…
Πέσαμε μαζί
Και σου ’δωσα το δικό μου φως για να μη σβήσει το δικό σου
Μα, αστέρι μου, έσβησα κι εγώ
Και τώρα που σβήσαμε και οι δυο ποιος θα μας φωτίζει;
Υποθέτω πως θα παραμείνουμε δύο ερωτευμένα πεφταστέρια
Του απέραντου ουρανού
Εκεί όπου ανήκουμε
Γιατί βλέπεις αστεράκι μου δεν μπορούμε να είμαστε πλέον στη γη
Έφυγες εσύ, έφυγα κι εγώ μαζί σου
που με πέταξε στη θάλασσα
Και σου δίνω το πιστόλι
3, 4, 5 σου διδάσκω πώς να το κρατάς και να στοχεύεις
6, 7 σου δείχνω πώς να το οπλίζεις
8 γυρνάς και με κοιτάζεις μες στα μάτια
9 το ξέρεις πως σε εμπιστεύομαι
10 το ακουμπάς στο μέτωπό μου
11 το ξέρεις πως σε εμπιστεύομαι ξανά
12, 13 πρώτα γονατίζω
14 πέφτω με το πρόσωπο στο χώμα
15, 16 και για πάντα μετά το 17
Πονάω
Και παρόλο που κείτομαι νεκρή μπροστά σου
Δεν είναι επειδή με πυροβόλησες
Κι όλο κάτι αναμένω
Κι όταν έρχεται η στιγμή
Εκείνη που είχα τόσο ονειρευτεί
Εγώ την προσπερνώ
Γιατί αλλού πάντα κοιτώ
Για αυτό με παίρνει η κατηφόρα
Κοιτάω πάντοτε μπροστά
Εκεί που όλα φαντάζουν ονειρικά
Τότε μπερδεμένη μοιάζω
Και πολύ απελπισμένη
Το καλάθι μου είναι άδειο
Και το μόνο που έχει μείνει
Είμαι εγώ που αναμένω κάπου
Να ξαναφανεί το δείλι
Και ο λόγος σου μια μεζούρα ωκεανού
Που λίγο γρήγορα, λίγο τολμηρά
Τις παίρνει μακριά
Μακριά απ’ τη στεριά μου, μακριά απ’ το λιμάνι μου
Δίχως περιθώριο να αλλάξω διαδρομή
Μια τρικυμία ανάβει
Και μια υπόσχεση σβήνει
Όμως, μην ανησυχείς, έχω εγώ κουπιά
Εύθραυστη σαν γυαλί και ταυτόχρονα γερή σαν βράχος
Ρυάκι ήρεμο ή θάλασσα φουρτουνιασμένη
Φωτιά που σιγοκαίει ή πυρκαγιά που φουντώνει
Συναίσθημα αθώο ή επικίνδυνη εμμονή
Μια ρωγμή που ζημιά ανεπανόρθωτη προκαλεί
ή μια στιγμή που δίνει χαρά μεγάλη
Αγάπη είναι το γλυκόπικρο τραγούδι της ψυχής
Βέροια 2022.
Υπεύθυνοι καθηγητές: Αλέξανδρος Ζαφειρόπουλος, φιλόλογος & Αθηνά Γιαννοπούλου, φιλόλογος.
Υπεύθυνοι καθηγητές: Αλέξανδρος Ζαφειρόπουλος, φιλόλογος & Αθηνά Γιαννοπούλου, φιλόλογος.
Η Ποιητική Ομάδα (2021-22) του 1ου
ΓΕΛ Βέροιας, αποτελείται από τις μαθήτριες: Κατερίνα Κατσάμπουλα, Κωνσταντίνα
Κουμτσίδου, Νάνσυ Λυκοστράτη, Κάτια Μουρατίδου, Βικτωρία Μπαντή, Γεωργία Παντοπούλου,
και Ελεάννα Σίμου.
Στην εικόνα, το εικαστικό της αφίσας
από την παρουσίαση της συλλογής, στις 12 Οκτωβρίου 2022, στην αίθουσα
εκδηλώσεων της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Βέροιας. (Αναλυτικό ρεπορτάζ στον σχετικό σύνδεσμο του
Πληροφοριοδότη).
Έχω εντυπωσιαστει! Τι υπέροχες εικόνες, πόσο ζωντανός και δυνατός λόγος! Αξιολογοτατα όλα τα ποιηματα. Με εντυπωσίασε και με άγγιξε όμως βαθιά εκείνο της κ. Μουρατιδου... Κάθε λέξη μαχαιριά... Μπράβο κορίτσι μου! Μπράβο σε όλες και όλους για την υπέροχη πρωτοβουλία και την προσπάθεια! Τελικά, στην πεζή και χυδαία μας εποχή... Ή ποίηση παραμένει ζωντανή...
ΑπάντησηΔιαγραφή