Που έρχονται αθόρυβα μέσα στη νύχτα
Και κάθονται στη μέση του δωματίου.
Οι σκιές τους προβάλλουν χρωματιστές πάνω στους γυμνούς τοίχους.
Και το σπίτι γεμίζει εικόνες και μουσικές
από εποχές και καταστάσεις περασμένες.
Μια δροσιά μέσα στις χούφτες μου.
Ένα χνούδι γνώριμο στο μέτωπο μου.
και το κάνω ένα στενό κοστούμι, δες!
Παίρνω το "σ’ αγαπώ" και το κάνω "το ξέρω"
Παίρνω το "θέλω να σε δω" και το κάνω "όλα θα γίνουν"
Το στενεύω στον θώρακα.
Στα μπράτσα.
Το τεντώνω να κουμπώσει.
Θα γίνει κομψό.
Θα λέει κι αυτό "καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα σας"
Δεν είναι σικ τέτοιες εκφράσεις για ένα μεταξωτό καλής ποιότητας.
Δες το πώς στρώνει!
τέντωσε νωχελικά το χορτασμένο από φιλιά και χάδια σώμα της,
χάιδεψε τρυφερά με το βλέμμα για μια ακόμα φορά
το κορμί, το πρόσωπο, τ αγαπημένα μέλη,
στάθηκε για λίγο και τον καμάρωσε όπως κοιμόταν,
αχνίζοντας ακόμα απ’ το κορμί της,
τυλιγμένος από την διαυγή και φλέγουσα αύρα του πόθου της·
τ’ όνομα της που κείτονταν στο πάτωμα,
άφησε την καρδιά της προσεκτικά κάτω απ’ το πατάκι,
και βγήκε αθόρυβα από την πόρτα...
Επάνω: Hanna Hirsch-Pauli, «Friends».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου