Φίλιπ Λάρκιν, "Τρία ποιήματα" (μετάφραση - επίμετρο: Μαρίκα Συμεωνίδου)

 

When First We Faced, And Touching Showed


When first we faced, and touching showed
How well we knew the early moves,
Behind the moonlight and the frost,
The excitement and the gratitude,
There stood how much our meeting owed
To other meetings, other loves.

The decades of a different life
That opened past your inch-close eyes
Belonged to others, lavished, lost;
Nor could I hold you hard enough
To call my years of hunger-strife
Back for your mouth to colonise.

Admitted: and the pain is real.
But when did love not try to change
The world back to itself--no cost,
No past, no people else at all--
Only what meeting made us feel,
So new, and gentle-sharp, and strange?




Όταν πρωτ’ αντικρίσαμε κι έδειξε τ’ άγγιγμα


Όταν πρωτ’ αντικρίσαμε κι έδειξε τ’ άγγιγμα
πόσο καλά γνωρίζαμε τις πρώτες κινήσεις,
πίσω από το φως του φεγγαριού και τον παγετό,
τον ενθουσιασμό και την ευγνωμοσύνη,
εκεί βρισκόταν πόσο οφειλόταν η συνάντησή μας
σε άλλες συναντήσεις, άλλες αγάπες.

Οι δεκαετίες μιας άλλης ζωής
Το παρελθόν σου άνοιξε τα μάτια σπιθαμή προς σπιθαμή
Ανήκει σε άλλους, διαλυμένος, χαμένος
Ούτε θα μπορούσα να σε κρατήσω αρκετά σκληρά
Να καλέσω τα χρόνια μου μιας πείνας που αγωνίζεται
να επιστρέψει στο στόμα σου για ν’ αποικίσει.

Παραδέχτηκα: κι ο πόνος είναι αληθινός.
Αλλά όταν η αγάπη δεν προσπαθεί ν’ αλλάξει
Ο κόσμος πισωγυρίζει –χωρίς κόστος,
Χωρίς παρελθόν, χωρίς κανέναν άλλο άνθρωπο–
Μόνο ποια συνάντηση μας έκανε να νιώσουμε
τόσο νέοι, τόσο ευαίσθητοι, τόσο παράξενοι;

* * *

To put one brick upon the another


To put one brick upon another,
Add a third and then a forth,
Leaves no time to wonder whether
What you do has any worth.

But to sit with bricks around you
While the winds of heaven bawl
Weighing what you should or can do
Leaves no doubt of it at all.




Να βάλεις ένα τούβλο πάνω σ’ ένα άλλο


Να βάλεις ένα τούβλο πάνω σ’ ένα άλλο
Πρόσθεσε ένα τρίτο και μετά ένα τέταρτο
 δεν έχεις χρόνο ν’ αναρωτηθείς
εάν αυτό που κάνεις, αξίζει.

Αλλά να κάτσεις με τα  τούβλα γύρω σου
Ενώ οι άνεμοι του παραδείσου σφυρίζουν γοερά
Αναζητώντας ενδελεχώς τι θα μπορούσε ή τι πρέπει να γίνει
δεν θα υπήρχε καμιά αμφιβολία γι’ αυτό.

* * *

Days


What are days for?
Days are where we live.
They come, they wake us
Time and time over.
They are to be happy in:
Where can we live but days?

Ah, solving that question
Brings the priest and the doctor
In their long coats
Running over the fields.




Μέρες


Τι είναι οι μέρες;
Οι μέρες είναι εκεί που ζούμε.
Έρχονται, μας ξυπνούν
Χρόνο με τον χρόνο
Πρέπει να ζούμε ευτυχισμένα
Πού μπορούμε να ζήσουμε εκτός από μέρες;

Αχ, λύνοντας αυτή την ερώτηση
Φέρνει τον ιερέα και τον γιατρό
Στα μακριά παλτό τους
Τρέχοντας πάνω στα χωράφια.



                                          Μετάφραση: Μαρίκα Συμεωνίδου




ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Ο Φίλιπ Άρθουρ Λάρκιν (Philip Arthur Larkin, 9 Αυγούστου 1922 - 2 Δεκεμβρίου 1985) είναι Άγγλος συγγραφέας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Οξφόρδη και εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Πανεπιστήμιο του Hull. Πολυβραβευμένος, μεταφρασμένος σε πολλές χώρες και αγαπητός ποιητής της γενιάς του. Τα έργα του δεν είναι απλά αξιομνημόνευτα, είναι αξέχαστα λόγω του αυτοσαρκασμού αλλά και του αγγλικού χιούμορ που τον χαρακτηρίζει.

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
- Πλοίο του Βορρά (1945) [The North Ship]
- Οι λιγότερο εξαπατημένοι (1955) [The less deceived]
- Οι γάμοι της Πεντηκοστής (1964) [The Whitsun Weddings]
- Ψηλά παράθυρα (1974) [High Windows]

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ
- Τζιλ (1946) [Jill]
- Ένα κορίτσι το χειμώνα (1947) [A Girl in Winter]

Στην εικόνα: Philip Larkin by Humphrey Ocean (1984).
Πηγή για την εικόνα: Βικιπαίδεια.