Φωτεινή Βασιλοπούλου, "Φυτρώνει άγρια ζάχαρη"

Α. Πειραγμένος μύθος

ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΡΑΧΝΗ

                                       Στον Γιώργο Μαρκόπουλο


Ένα βράδυ έσπασε τον αργαλειό
τον έκανε πλεούμενο, το υφαντό ιστίο
έκοψε τα μαλλιά, το ένα στήθος
έδωσε τον Τηλέμαχο σε ανάδοχη οικογένεια
με την καυτή της πόρπη το αριστερό έβγαλε μάτι
ήθελε να περάσει απαρατήρητη ανάμεσα στους Κύκλωπες
να βλέπει τη μισή ομορφιά της Καλυψώς
τα μισά νάζια στην αρχή
χάδια μετά του Οδυσσέα.

Πριν δεθεί στο μεσαίο κατάρτι
έσταξε στ’ αυτιά μελισσοκέρι
να μην ακούει τους οργασμούς της Κίρκης
αράχνη πάνω από την κλίνη τους υφαίνοντας εκδίκηση.

Κακό σφαλάγγι παραφύλαγε
πίσω απ’ τα βράχια

να κεντρώσει μ’ όλο το δηλητήριο
τον λευκό αστράγαλο της Ναυσικάς
καθώς έσκυβε να πιάσει το τόπι

τη στιγμή που εκείνος ξυπνούσε άντρας.





ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ


Κρεμόταν απ’ τον ουρανό
από μια κόκκινη κλωστή
από της Νύχτας το σπασμένο χέρι
πάνω απ’ το δάσος των ανθρώπων
χέρια κλαδιά και δόντια κοφτερά
αχ, και πώς την πεινούσαν!
 
Φεγγάρι από πάνω της δρεπάνι
χλωμό ξεματωμένο διψούσε για κορίτσι.
 
Ήθελε να το πιει και να χορτάσει
αίμα και παραμύθια.

Β. Πικρό μέλι

ΙΧΘΥΟΣΚΑΛΑ


Μ’ ένα κρυμμένο ματζετάκι στο τσεπάκι
ανεβαίνεις τη σιωπή.
Αφήνεις πίσω σάρκα, οστά, όγκο
ψίθυρους.
Δεν έχει ήχο το δάκρυ.

Ανεβαίνεις τη σιωπή.
Αφήνεις πίσω
την ενήλικη ζωή
την παιδική ηλικία.

Τώρα θα χορεύεις τα στάχυα
θα θηλάζεις το γάλα της αρχέγονης συκής
στο ένα στήθος εσύ
στο άλλο πουλιά
βουβά πουλιά ευτυχισμένα.

Πιο κει γλάροι σε κυκλικούς χορούς
καθώς οι αλιείς του ουρανού
μαζεύουν τα γεμάτα δίχτυα τους
από το βάθος της φρέσκιας ψαριάς σκισμένα.





PLACEBO


Βάζει στη θέση της οξαλιπλατίνης
−στο τελευταίο στάδιο
ξέρει δεν κάνει τίποτα−
ένα πικρό κουκούτσι λεμονιού.

Θέλει την άνοιξη στο χώμα
τα βράδια
να μοσχοβολά λεμονανθός.

Παναγιώτα, θάλαμος 313, κρεβάτι 1

Γ. Flora Clandestina

ΝΕΡΑΝΤΖΟΥΛΑ

                                       Μνήμη Γιώτας Αργυροπούλου


Φλέβες φουσκώνουν φρικτά φραγμένες
νερά
νεράντζια και άνθη
δέντρα δίφορα, τρίφορα, παράφορα
πλέουν μνήμες, πνέουν χίμαιρες, χιονίζουν πέταλα.

Ένα νεραντζοκόριτσο παντρεύεται
το χώμα
μαλακό αλλάζει πλευρό
προς τη μεριά του χιονιού
πού ’ναι τ’ άνθη σου νεραντζούλα;

Μια πατρίδα σχεδιάζει την Έξοδο
με τρόπο αδέξιο, αδιέξοδο
η ελπίδα κλεισμένη σε κουκούτσια πικρά
χρόνια δίσεκτα, τρίσεκτα, μα η άνοιξη καλπάζει
στο μάρμαρο πέταλα.





ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ


Σε κλαδιά
κρεμασμένα
στραγγίζουν η λύπη το ταξίδι
τα όνειρα.

Κορμιά
φωσφορούχα λιπάσματα λύκων
στεγνά
τους χειμώνες δίχως χυμούς
στο χιόνι θαμμένα

την άνοιξη μάρτη στο χέρι περνούν
βελάζουν αναστημένα.

Παπαρούνες μια κόκκινη θάλασσα
δεν είναι λουλούδια σπαρμένα
φυτρώνουν
μονάχα σταγόνες
κορίτσια
πικρά

τα όνειρά τους σφαγμένα.






Από τη συλλογή «Φυτρώνει άγρια ζάχαρη», εκδ. Κουκκίδα, 2021.

Έργο εξωφύλλου, εικαστική επιμέλεια: Φωτεινή Χαμιδιελή.