Δημήτρης Ελευθεράκης, "Άσπρα μήλα"

ΦΟΙΝΙΚΙΑ


Ύστερα από μακρύ πηγαιμό ο Τηλέμαχος
ανακάλυψε τον τάφο του Οδυσσέα στην Πύλο,
ξέθαψε ευλαβικά τα οστά, τα ράντισε με κρασί
τα κάπνισε με φύλλα δάφνης, προσκύνησε.

Το ταξίδι είχε τελειώσει. Η αφήγηση κόπηκε
εκεί που μια βασιλική φοινικιά σκορπίζει τον άνεμο
στους τέσσερις ορίζοντες με τα πυκνά κλαδιά της.
Ο κορμός της είναι μία κολόνα δωρική.
 
Κάτω από τη σκιά της φοινικιάς ο Τηλέμαχος
έστρωσε το χώμα για τον δικό του τον τάφο,
κτερίσματα το σπαθί του Οδυσσέα, τα δόντια.

Άνοιξε το σημειωματάριο, βούτηξε
το κόκαλο του πατέρα του στο μελάνι·
έγραψε: Εδώ αρχίζει της ζωής μου το τέλος.





ΠΡΕΣΒΥΩΠΙΑ

Μετά τα σαράντα όλα είναι ίδια:
ένας σκύλος έρχεται να χορέψει γύρω απ’ τα πόδια σου στην άμμο
όπως κι εχθές – όλα είναι όμοια με τα περσινά, αλλοιωμένα μόνο
απ’ την όψη των ματιών σου που βλέπουν λιγότερα
κι εσύ δεν έχεις γίνει σοφότερος, λευτερωμένος από φόβο
στωικός, υπομονετικός ή μειλίχιος.
Στην περσινή φωτογραφία δυσκολεύεσαι να διακρίνεις
εάν αυτά που βλέπεις είναι μανταρίνια ή μικρά πορτοκάλια,
και στο χαρτί τα γράμματα που διαβάζεις είναι υγρά:
αδύνατο να καταλάβεις.
Με μια κίνηση μπορείς να τα χαλάσεις όλα
από αμηχανία ή πείσμα.
Έχεις μια εμμονή να σκέπτεσαι το ίδιο μοτίβο,
το κόκκινο χώμα και το παραγινωμένο αχλάδι
το στήθος της γοργόνας στο ψηφιδωτό και το χρυσό τσαμπί
το γλίστρημα του ήλιου στις θαλάσσιες σπηλιές.
Κι όταν στο τέλος γράφεις για να μην ξεχάσεις και να μη σε ξεχάσουν
κρατάς τη σελίδα σε απόσταση για να μπορέσεις να δεις, και διαβάζεις:
 
Υπάρχουν άπειρα μέρη του κόσμου όπου δεν πρόκειται να πεθάνω
κι υπάρχουν όλα τα μέρη του κόσμου
όπου δεν πρόκειται ν’ αναστηθώ.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΕΙ


Κάποιος να είναι εδώ. Κάποιος
να μας σηκώνει το μαξιλάρι.

Κάποιος ν’ αφήσει κάτι για μας
όταν δεν θα είναι εδώ.

Κάποιος να φύγει πριν από εμάς
ή μετά από εμάς.

Κάποιος να στρώσει το τραπέζι.
Να φάει το φαγητό που αγαπάμε.
Να χύσει λίγο κρασί στο χώμα για μας.

Κάποιος να μας πει πως και το τέλος, όταν έλθει,
θα περάσει σαν όλα τ’ άλλα.





Από τη συλλογή «Άσπρα μήλα», εκδ. Πατάκη, 2021.



Ο Δημήτρης Ελευθεράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε ελληνική και ξένη φιλολογία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Εδιμβούργο. Στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή του στον τομέα της Συγκριτικής Γραμματολογίας, με θέμα την ποιητική του Παπατσώνη και τη σχέση της με την αντίστοιχη των Χέλντερλιν, Κλοντέλ και Έλιοτ. Ποιήματά του πρωτοδημοσιεύτηκαν το 1998 στο περιοδικό «Νέα Εστία».
Επιμελήθηκε τις εκδόσεις των ποιημάτων του Κ. Γ. Καρυωτάκη (2010) και του Κ. Π. Καβάφη (2011) και δημοσίευσε, μαζί με τους ποιητές Δημήτρη Αγγελή και Σταμάτη Πολενάκη, το βιβλίο "Με το περίστροφο του Μαγιακόφσκι: μία συζήτηση για την ποίηση" (2010).
Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές «Το καθαυτό χειρόγραφο» (Γαβριηλίδης 2001), «Προσωρινή Μετάθεση» (Γαβριηλίδης 2004), «Ρέκβιεμ για ένα φίλο» (Ερατώ 2005), «Η Στέππα» (Νεφέλη 2006) και «Εγκώμια» (Πατάκης 2013), που βραβεύτηκε από το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης». Η τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Άσπρα μήλα» κυκλοφόρησε στις αρχές του 2021 από τις εκδόσεις Πατάκη. Το μεταφραστικό του έργο περιλαμβάνει έργα των Γκορ Βιντάλ, Νοβάλις και Κλέμενς Μπρεντάνο.
Ο Δημήτρης Ελευθεράκης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στις 10 Νοεμβρίου 2020, σε ηλικία 42 ετών.


Πηγές:
https://www.kathimerini.gr/
https://www.patakis.gr/
https://artpointview.gr/