Γεωργία Μακρογιώργου, "Με κάρβουνο ροδίζει"

για μιαν ανάσα


τρελό παιδί ανυπάκουο η ανάσα
τρέχει και χάνεται − την κυνηγάς

σε βλέπει ο ήλιος απ’ το τζάμι
αλλάζει χρώματα πονάει αγκομαχά

γλιστρούν τα μάτια στο παράθυρο
πληγή που αιμορραγεί το δειλινό

θα ’θελα
του Βαν Γκογκ μιαν έναστρη
να ζωγραφίσω νύχτα
να ζαλιστεί η ανάσα σου

να κοιμηθεί στο στήθος





σαν πλαστελίνη


λόγια από πλαστελίνη
στο κρεβάτι μου δίπλα
κάθε μέρα τα πλάθω

πολύχρωμα κάποτε
τώρα με χρώμα από χώμα

πολλαπλασιάζονται

στέκουν εκεί
τοτέμ του κόσμου που σπαράσσεται
κι απαντήσεις ψάχνουν

εγώ από ντροπή
χαμηλώνω τα μάτια

Από την ενότητα:

Από μακριά

σε άλλο πανηγύρι


σε ράφι ανάσκελα εβένινο λαούτο
κι ο οργανοπαίκτης άφαντος
πιασμένη από χορδή πετάω
στα ματωμένα χώματα
που ανθίζουνε ποιήματα
σπαρμένα με λυγμό

δίπλα στη βρύση τη βουβή
το πανηγύρι στήνεται
νύφη χτιστή σε γέφυρα
με τα κοράκια στον χορό
γαμπρός κινάει για πόλεμο
δίχως γυρισμό

σφάγια γυρνούν − σφόδρα λυγούν
ώς και τα δέντρα τ’ ουρανού

Από την ενότητα:

Εξ αρχής το μαχαίρι

έκρηξη


όταν ο γλάρος άγγιξε του βάλτου τα νερά
θρύψαλα έγιναν οι άσπρες πορσελάνες
το στόμα σου φωτιά και λάβα γέμισε
οι εκρήξεις σου αθόρυβα πνίγονται τώρα

έναρξη είπαν
σεισμικής δραστηριότητας

στο σπίτι οι πρώιμες ρωγμές

ο γαλαξίας με τους λυγμούς σου άλλαζε

κι ο πόθος στα χαλάσματα σκηνοθετούσε





συμβουλές


πάρε τα πιο αστεία χρώματα
να ζωγραφίσεις τους ανθρώπους
στον ουρανίσκο λιώσε αργά
ποιήματα σοκολάτας

το παραμύθι πες απ’ την ανάποδη
για τους καλοσυνάτους λύκους
και με ιδρώτα απ’ τον πολύ χορό
πότισε πικραλίδες

μην οδηγήσεις το μικρό καράβι
που οι ναύτες του φαγώνονται

και φρόντισε τ’ αηδόνια
που έβαψαν με το αίμα τους
τις μαργαρίτες άλικες

πριν απ’ το μάδημά τους

Από την ενότητα:

Χρωστική φωτός

Από τη συλλογή «Με κάρβουνο ροδίζει», εκδ. Κουκκίδα 2021.