ανταλλαγή
πενήντα
τέσσερα χρόνια στη λογοτεχνία
και τριάντα εννιά βιβλία
εξακόσια τόσα ποιήματα
το
έργο της ζωής μου
ανταλλάσσω
χωρίς κανένα δισταγμό
με ευτυχισμένα τα παιδικά μου χρόνια
κι
ας είναι αυτή η πιο μάταιη προσφορά
κι η πιο μεγάλη αγνωμοσύνη
εξόριστοι στην αυταπάτη
ποίηση
ονομάζεται
η ατελής περιγραφή
της αστραπής με λέξεις
η
μουσική όμως και τα χρώματα
η λάμψη
μιλούν μιαν άλλη γλώσσα
μια γλώσσα μυστική και απρόσιτη
είναι
οι μαγικές στιγμές
που δεν εκφράζονται
με λέξεις των θνητών
ζούμε
ισόβια εξόριστοι στην αυταπάτη
σ’ ένα πολύτιμο ελάχιστο
αινίγματα του χρόνου
πότε
και πού και πώς
το καλοκαίρι είναι μια αιωνιότητα;
μα
όταν είσαι ερωτευμένος
στα δεκαοχτώ σου χρόνια
σ’ ένα καφενεδάκι πλάι στη θάλασσα
γιατί
βεβαίως ο έρωτας είναι για πάντα
και η εφηβεία ατέλειωτη
όπως ο ήλιος στη χρυσή αμμουδιά
κι
εκεί όλοι βρισκόμαστε από τότε
νυχτερινή άνοιξη
άναστρη
μια νύχτα σκοτεινή
με δρόμους έρημους
και μαγαζιά κλειστά
κι ούτε ένα φως ν’ ανάβει
σε πόρτες και μπαλκόνια
μόνος
στεκόμουν κάπου εκεί
και κρύωνα ως το μέσα μου
κι ούτε καν ήξερα
πού βρίσκομαι τι περιμένω
και
ξαφνικά ξεπρόβαλες εσύ στο βάθος
ένα όνειρο από χρόνια ξεχασμένο
κι εκείνο το γλυκό χαμόγελό σου
ήτανε χάραμα και φως
και μες στη νύχτα η άνοιξη
μ’ όλα τα χρώματα
κι όλες τις μουσικές της
αθανασία
πέθανα
και ξαναγεννήθηκα
χίλιες φορές ως τώρα
σε διάφορες χώρες κι εποχές
μίλησα πολλές γλώσσες
αγάπησα τον άνθρωπο
σε κάθε χρώμα και μορφή
έζησα άπειρες παραλλαγές
στην περιπέτεια της ύπαρξης
κι
όλα όσα έζησα και έμαθα
από τον ανεξάντλητο ωκεανό
βρίσκονται κάπου μέσα μου ανεξίτηλα
μα δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως
γιατί θα ήτανε για μένα αδύνατον
ν’ αντέξω τόση έκσταση και τόσο πόνο
τη γνώση γενεών και αιώνων
έτσι
λοιπόν εκεί που γράφει θάνατος
εγώ διαβάζω αναγέννηση
και πίσω από κάθε τάφο
βλέπω ν’ ανθίζει ένα λουλούδι
όταν τελειώνει γνωστή μια περιπέτεια
πέφτουν ξανά τα ζάρια
κι αρχίζει μια περιπέτεια άγνωστη
σαν πάνω σε άγραφο χαρτί
Από
τη συλλογή «Φαντάσματα», εκδ. Μανδραγόρας, 2020.
και τριάντα εννιά βιβλία
εξακόσια τόσα ποιήματα
ανταλλάσσω
χωρίς κανένα δισταγμό
με ευτυχισμένα τα παιδικά μου χρόνια
κι η πιο μεγάλη αγνωμοσύνη
η ατελής περιγραφή
της αστραπής με λέξεις
η λάμψη
μιλούν μιαν άλλη γλώσσα
μια γλώσσα μυστική και απρόσιτη
που δεν εκφράζονται
με λέξεις των θνητών
σ’ ένα πολύτιμο ελάχιστο
το καλοκαίρι είναι μια αιωνιότητα;
στα δεκαοχτώ σου χρόνια
σ’ ένα καφενεδάκι πλάι στη θάλασσα
και η εφηβεία ατέλειωτη
όπως ο ήλιος στη χρυσή αμμουδιά
με δρόμους έρημους
και μαγαζιά κλειστά
κι ούτε ένα φως ν’ ανάβει
σε πόρτες και μπαλκόνια
και κρύωνα ως το μέσα μου
κι ούτε καν ήξερα
πού βρίσκομαι τι περιμένω
ένα όνειρο από χρόνια ξεχασμένο
κι εκείνο το γλυκό χαμόγελό σου
ήτανε χάραμα και φως
και μες στη νύχτα η άνοιξη
μ’ όλα τα χρώματα
κι όλες τις μουσικές της
χίλιες φορές ως τώρα
σε διάφορες χώρες κι εποχές
μίλησα πολλές γλώσσες
αγάπησα τον άνθρωπο
σε κάθε χρώμα και μορφή
έζησα άπειρες παραλλαγές
στην περιπέτεια της ύπαρξης
από τον ανεξάντλητο ωκεανό
βρίσκονται κάπου μέσα μου ανεξίτηλα
μα δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως
γιατί θα ήτανε για μένα αδύνατον
ν’ αντέξω τόση έκσταση και τόσο πόνο
τη γνώση γενεών και αιώνων
εγώ διαβάζω αναγέννηση
και πίσω από κάθε τάφο
βλέπω ν’ ανθίζει ένα λουλούδι
όταν τελειώνει γνωστή μια περιπέτεια
πέφτουν ξανά τα ζάρια
κι αρχίζει μια περιπέτεια άγνωστη
σαν πάνω σε άγραφο χαρτί
Ευχαριστώ θερμά !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμείς σας ευχαριστούμε για τη χαρά της ανάγνωσης!
ΔιαγραφήΣας ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδη η νέα σας συλλογή και να αγαπηθεί πολύ!