Παντελεήμων Χαμπίδης, "Άσκηση ποιητικής"

Σταυρωμένος έρως

Μπροστά από την Αφροδίτη του Μποτιτσέλι
στη Φλωρεντία μαζώχτηκαν οι ποιητές των
αιώνων για να υμνήσουν τον έρωτα.
Ο ένας τραγούδησε ρομαντικά άσματα,
ιπποτικά.
Ο άλλος μοιρολόγησε την επαλήθευση της
μοναξιάς.
Κάποιος έβαλε μετάνοια στον χάρτινο πίνακα,
εικονολάτρης.
Εικονοκλάστης άλλος πήγε να τον σχίσει,
βλαστημώντας.
Ο πονεμένος έστρεψε τα μάτια στον
σταυρωμένο έρωτα
της ματωμένης άμμου της Αιγύπτου,
της Βασιλεύουσας,
της αφιλόξενης, βορεινής στέπας.





Αντίο


Σα ταξιδεύω με το τραίνο ψαχουλεύω με το
βλέμμα
τις σιδηρογραμμές απ’ το τζάμι
και αναρωτιέμαι…

Πόσα βαγόνια έχουν στηρίξει αυτά τα σίδερα;

Βαγόνια από Ασίες, Ευρώπες, Αφρικές,
Αμερικές.

Βαγόνια με μανάδες, πατεράδες, γιους και
κόρες,
αγαπημένους και αγαπημένες,
που οι γραμμές φέρνουν τα χείλη τους να
σμίξουν,
για να αποκολληθούν,
τα χέρια τους να τυλιχτούν σταυρωτά
στις πλάτες του άλλου
για να λυθούν σ’ ένα πονεμένο, μα χαμογελαστό
αντίο.

Το αντίο της ελπίδας, της προσμονής,
της αλησμόνητης ανάμνησης,
που κυλά σε ασκούριαστες ράγες.

Το αντίο, που περιμένει το καλώς όρισες,
χορεύοντας κυκλικά, θα έλεγες
και περιμένει να σπάσει κάποτε τον κύκλο,
για να ανοίξει η γραμμή,
που θα έχει αρχή
και τέλος.-





Από τη συλλογή «Άσκηση ποιητικής», εκδ. Έμβρυο, 2020.