Ελένη Αρτεμίου - Φωτιάδου, "Η αφηρημένη τέχνη του Έψιλον"

ΕΙΡΚΤΗ

Πέτρες χτίσανε την ξύλινη γλώσσα σου. Μάζευες συνεχώς μέσα στο στόμα, ανάμεσα στα δόντια, ό,τι δεν μπορούσες να μασήσεις. Τα άλλα τα απέβαλλες υπό μορφή τεχνητού χαμόγελου, ξεγελώντας μονάχα όσους επιθυμούσαν διακαώς την αποπλάνησή τους. Με τόση, όμως, επεξεργασία κι ανακύκλωση θυμού επετεύχθη η αλλοίωση της πρώτης ύλης. Κι έτσι οι λέξεις σου εγκιβωτίζονται τώρα σε Δούρειο Ίππο, που λαχταρά να καταλύσει τη σφαγή του χρόνου. Δέκα χρόνια χωρίς την ωραία Ελένη είναι πολλά. Κι ας μην σε λέγανε επίσημα Μενέλαο.

ΕΛΛΕΙΨΗ

Κινείται ο δρόμος και θαρρείς πως κινείσαι μαζί του. Επειδή τον κοιτάζεις καθώς απομακρύνεται. Ασάλευτος, όμως, ο νους ναυλώνει ένα ταξίδι προς τα πίσω. Δεν βλέπεις τον γκρεμό πισωπατώντας. Πέφτεις στο κενό σου, την ώρα που ο κόσμος φωτογραφίζει τη δύση της μέρας πίσω σου.

ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Ακόμα ηχεί στα αυτιά σου το χειροκρότημα. Έντονο, παρατεταμένο, λες κι ήθελε να αφήσει ανεξίτηλη σφραγίδα στην ακοή σου. Λες κι ήξερε πως από κει και πέρα θα κόπαζαν οι επευφημίες του όχλου και θα άρχιζε η σιωπή της ευθύνης. Κάθε μικρό χειροκρότημα μια μεγάλη απομάκρυνση από τον εφησυχασμό. Γιατί την ώρα που κάποιοι στερημένοι από ταξίδια επευφημούν το άξιο πλοίο που έπιασε λιμάνι, την ίδια ώρα έχει χαρτογραφηθεί η καινούρια διαδρομή. Λίγο προτού η κατάπλευση βγει στο σεργιάνι με το ηδύποτο κορμί εταίρας και παρασύρει ένα χρέος στα σκοτεινά της θέλγητρα.

 

ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

Είπες πως δεν θέλεις άλλο να είσαι ένα πέταλο στον κάμπο. Φυσά πολύ ο αγέρας και σε μαδάει. Είπες ακόμα πως δεν επιθυμείς να είσαι δέντρο στο δάσος που καραδοκούν οι υλοτόμοι. Ούτε και ώρα της αιχμής, να σε πατήσουν άγαρμπα όσοι βιάζονται προτού ζήσουν να πεθάνουν. Και έγινες πέταλο, έγινες δέντρο, έγινες ώρα της αιχμής και πάλεψες με αυτό που ήσουν και με ό,τι δεν μπορούσες να γίνεσαι.

ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ

Μέσα σου ένα άγνωστο λουλούδι από τον κήπο του. Και μια κουνιστή πολυθρόνα με το σχήμα του σώματός του πλάι σε φωτιά. Μετάγγιση ανθρώπινου νοήματος. Δεν έχει αποφανθεί ακόμα ο χρόνος. Ποιος μέτρησε ποτέ την ένταση του Ανθρώπου; Φυσικό φαινόμενο με χημικές αντιδράσεις. Τον προσεγγίζεις όσο επιτρέπει το κενό ανάμεσά σας. Σαν πουλί που στα τυφλά μέσα στη νύχτα χτυπά με τα φτερά του ένα κλειστό παράθυρο κι ύστερα κάθεται και σκούζει πάνω στο τραύμα.

ΕΞΥΦΑΝΣΗ

Δεν ακούγεται ο θόρυβος του αργαλειού. Ούτε το τεχνητό βάψιμο της ίνας με θολό καιρό. Μα ένα πρωί σηκώνεσαι και είσαι ντυμένος με ουρανό γεμάτο κεραυνούς.

Από τη συλλογή «Η αφηρημένη τέχνη του Έψιλον», εκδ. Μανδραγόρας, 2020.