Ξανθίππη Ζαχοπούλου, "Βαθύς ουρανός, βυθός θάλασσας"

                   ΑΚΑΡΙΑΙΑ

Οι άκρες των ποδιών σου φτάνουν έναν επίγειο παράδεισο

σμιλεμένο απ’ τις τέσσερις εποχές

                               *

Δακρύζουν οι ώρες

αν δεν τους φορέσεις το γιορτινό τους ένδυμα

                               *

Το μικρό σου τρισδιάστατο όνειρο

μεταλλάσσει την επιφάνεια της μέρας

                                *

Οι νύχτες κάποτε ξεχνούν

ότι ο έρωτάς τους είναι το σκοτάδι

                               *

Στα γλιστερά μάγουλα της μέρας

κατρακυλούν οι ώρες

                                *

Σισύφεια εκδοχή τού μάταιου

δίχως τον Σίσυφο

                                *

Τα θρύψαλα των αστεριών

τρυπούν το σκοτάδι μου

                                *

Ο ουρανός μιλά

με αλφαβήτα ακατάληπτη

                                *

Γι’ αυτούς που έρπουν

με τις σαλαμάνδρες

                                *

Στο σώμα της μέρας

μια φτερούγα σκοταδιού

                                *

Λάβωμα από ώρες

καλπάζουσες

                                *

Γονυπετής ο χρόνος

βυζαίνει το αίμα μας

                                *

Η άλλη εκδοχή της φθοράς

μέχρι να μεταγγιστούμε αιώνιο

                                *

Σαλεύουν τα φύλλα μας

μέχρι να δαμάσουμε τους ανέμους

                                *

Η σκληρή όψη των πραγμάτων

είναι αυτή που δεν συγχωρούμε

[Από την ενότητα Βαθύς ουρανός, βυθός θάλασσας]

                   ΕΡΩΤΙΚΟΝ

Με την ταχύτητα του έρωτα

πετάω στους κόσμους σου

στο κορμί κουκουβάγιας

Μιλάω στα λόγια σου

σαν να ’ταν από πριν

οι σκέψεις σου μέσα μου

Μεθάει το κύμα σου

γουλιές από αρμύρα

τρελαίνει τις θάλασσές μου

Η βροχή μου βαθαίνει

το χώμα που ασάλευτο

περίμενε το βάθος της

Κοχύλια βεντάλιες

κοχύλια σπείρες

γυρίζουν τους ανέμους σου

Η θάλασσα απλώνει

πάνω στο δέρμα της

τ’ ουρανού το καθρέφτισμα

Μιλάω με κύματα

μήπως χωρέσουν

οι θάλασσές μου μέσα σου

Τα χείλη σου ζήτησα

να βάψω τα χείλη μου

με βάμμα φιλιού

Στους κύκλους σου γύρισα

τον παρθένο μου έρωτα

κι έπεσα στο κέντρο τους

Με δάκρυα εξατμίστηκαν

οι πόνοι που υπέφερα

γιατί ήταν πόνοι σου

Ανοίγω τις θάλασσες

και πέφτουν τα ψάρια μου

στη γη σου που βάθυνε

Μιλάω με βροχές

μήπως κι ανθίσει

η γη σου που δίψασε

Στην παλάμη σου έσπειρα

με αστέρια τα όνειρα

και κάρπισε το κορμί σου

                   ΕΡΩΤΙΔΕΙΣ ΑΙΟΛΟΙ

Όταν έπεφτα στη σχισμή σου

γινόμουν κέρμα να διασκεδάσεις τις μέρες σου

Όταν φυσούσες το χνούδι μου

γινόσουν αύρα που ξάπλωνε στο δέρμα μου

Μέσα στο γαλανό πουκάμισο

μια θάλασσα βαθιά

Μέσα στο άσπρο παντελόνι

ένα βροχερό σύννεφο

Έλυσες τη ζώνη των ασκών

κι ελευθερώθηκαν

                     Ε

                          Ρ                       Α

                   Ω                       Ι

             Τ                                 Ο

                  Ι                       Λ

           Δ                                 Ο

    Ε                                 Ι

         Ι

Σ

[Από την ενότητα Πτέρωτας]

                   ΣΥΛΛΑΒΕΣ ΑΠΟΚΟΣΜΕΣ

Ο άνεμος θα διαλύσει τη σιωπή

και τότε θα προφέρεις τον κόσμο

με συλλαβές απόκοσμες

Σε κρυστάλλινο φιλί

θα ζωντανέψει το είδωλό σου

μέσα από έρωτα

Με κόκκους αστεριών

θα φυσήξεις τη μέρα

σε αμμουδιά καλοκαιριού

Με άμμο και δάκρυ

θα πλάσεις τη μέρα

σε ανύποπτα σκοτάδια

Με φίλημα ανέμου

θα σαρώσουν αγάπες

που ήταν μόνο ερημιές

[Από την ενότητα Μικρή κατεργάρα άνοιξη]

Από τη συλλογή «Βαθύς ουρανός, βυθός θάλασσας», εκδ. Το Ροδακιό, 2020.