Ειρήνη Μπόμπολη, "Με την αφή"

ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΗ

Έτσι θυμάμαι τα πράγματα.

Με την αφή.

Του μυαλού, της γλώσσας, των ματιών.

Και με την αφή του χεριού, δε λέω-

Άδειες -γεμάτες αγκαλιές έχουν κοινό

παρονομαστή: Ως πότε;

Είναι η αφή ωδίνουσα μνήμη.

Ένα βιβλίο, ένα μάγουλο…

Ένα φιλί σε ιδρωμένο σώμα…

Έχει και ο πόθος την αφή

πικρής λάβας.

Έτσι θυμάμαι και έτσι προσδοκώ.

Με την αφή.

Έτσι θυμάμαι τον τραχύ ήχο της άρνησης

Έτσι προσδοκώ το αλμυρό κάλεσμα

ενός καινούργιου σφάχτη.

Ανθρώπινη υπόθεση η αφή.

Είναι η χωμάτινη αλήθεια του χρόνου

Είναι ο δρόμος της Ποίησης!

ΘΕΩΡΗΜΑ

Η τετραγωνική ρίζα του πόθου

ισούται

με το άθροισμα των οξειών γωνιών

της πιθανής χαράς

δια

το περίσσευμα της οδύνης

μείον:

Η απώλεια του Εγώ.

ΘΛΙΨΗ

Ούτε η θάλασσα, ούτε η βροχή

Δεν έχουν τόπο αρκετό

Να σε φωλιάσουν.

Ούτε τα άστρα ούτε η αυγή

Δεν έχουν λίκνο τρυφερό

Να σε αγκαλιάσουν.

Ούτε η κόλαση ούτε η άλαλη ακτή

ξέρουν από τέτοιο μακελειό

να σε δικάσουν.

Κι είσαι δέντρο, είσαι γη

είσαι ανάγκης ριζικό,

έγινες πέλαγος πληγή

σαράκι αποδημητικό.

Και πώς να φτάσω;

                                                        21-05-2017

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Το ταξίδι αυτό έχει προορισμόν, Εσένα!

Και σε θέλω

Χωρίς λέξεις, φράσεις συλλαβές

Χωρίς ομοιοκαταληξίες και κρότους ήχων

Χωρίς μια στάλα ύλη στο σώμα σου

Θα σε συναντήσω

Κάποτε

Θα σε αναγνωρίσω από την αύρα της θάλασσας

που σε γέννησε

Από την αίσθηση κάθετης γραμμής

Στο «έτσι είναι η Ποίηση», κατάστηθα!

Θα σε αναγνωρίσω από το φως το αγίνωτο

Και απ’ το ηδονικό σου χαμόγελο

Έλξη ακατανίκητη!

Θα σε αναγνωρίσω Ποίημα που δε γράφτηκες

Και δε θα γραφείς

Παρά θα ίπτασαι

Αγγελιαφόρος Διόνυσος

ΤΟ ΖΥΓΙ

Τι παραπάνω μπορείς να είσαι

πέρα από δύο τρία πράγματα

που σε σημάδεψαν.

Ένα παιχνίδι επιρρημάτων ο χρόνος:

Τώρα.

Έως εδώ.

Ποτέ!

(Στο ζύγι πάντα βαραίνει το Ποτέ!)

Από τη συλλογή «Με την αφή», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2020.