Μαρία Πανούτσου, "Δύο ποιήματα"

Τα του σύμπαντος είναι όλα μια σημαία άσπρη

Τριλογία

Ο Θεός

η αγκαλιά μου ανοίγει σαν ένας πάνλαμπρος κάμπος,

εκεί διακλαδίζεται σαν ένα χταπόδι τεράστιο, ένα δένδρο

με τις γειτονικές του ρίζες, να αγγίζει ένα ποτάμι θωλουρό

η αγκαλιά μιλάει για τους Ωρωπούς

το δένδρο, για την γη

και το ποτάμι, για την ιστορία

οι ρίζες χάνονται μέσα στου χώματος την μουντάδα

και εκεί, σμίγουν πλάσματα χωρίς όνομα

εκεί κι’ ο θεός κρυμμένος, ξεκουράζεται

~*~

Ο γείτονας

οι ήχοι από καρέκλα που μετακινείται

η πόρτα πόσες φορές ανοίγει και κλείνει

ένα βράδυ άκουσα ένα κλάμα

ένα άλλο βράδυ άκουσα τους βόγκους

δεν ξέρω αν ήταν από πόνο ή από τον πόνο του έρωτα

ένα άλλο βράδυ με ξύπνησαν οι φωνές τους

άκουσα όλο τον καυγά

ευχάριστες μυρωδιές φτάνουν σε μένα

αναγνωρίζω όλο το μενού της βδομάδας

σηκώθηκα και ήπια καφέ θυμήθηκα έναν δικό μας καυγά

άφησα την γνώση μου παρακαταθήκη σε εκείνη την γειτονιά

θα με θυμούνται για πολύ καιρό

δεν θυμάμαι τι έλεγα,

όπως και δεν θύματα τι έλεγαν οι γείτονες εκείνο το θλιβερό βράδυ

έμεινε, εκείνη η ένταση, εκείνοι οι τόνοι της απελπισίας

~*~

Το παιδί

Η μυρωδιά του παιδιού, η μυρωδιά του παιδιού

Η υγρασία του στόματος, η υγρασία του στόματος

Το άνοιγμα των ματιών, το άνοιγμα των ματιών

Η ταχύτητα, η ταχύτητα, η ταχύτης

Η χάρις του σώματος, η χάρις του σώματος,

Συνύπαρξη με έναν άγνωστο (α, β, γ)

Έλα τώρα, λύτρωσέ με από τον βαρύ

καημό, κι όσα ποθεί η ψυχή μου

να γίνουν, τέλεσε, κι η ίδια εσύ

σύμμαχος γίνε.

Σαπφώ 

α΄

απ’ το αυλάκι των δαχτύλων μου

προβάλλει το σκοτάδι των ματιών σου

ίδρωτας και νεκρά κύτταρα

κι’ η μυρωδιά του δέρματος

ανοίκειος είσαι καθώς πλησιάζεις αργά

και τόσο οικείος όταν απομακρύνεσαι

αυτό το τρελό παιχνίδι εντυπώσεων

το μάθαμε καλά στης θλίψης τα μονοπάτια

αν εμποδίζεις τα χέρια μας να ενωθούν

να γίνουν ζυμάρι από λατρείας φως,

μην περιμένεις η αυγή να φέρει ευλογία

ούτε να πεις λόγια καρδιάς

είναι τα σύννεφα χωρίς νερό

και ασπρουδερά και η νύχτα τα σκορπίζει

μα είναι ο κόσμος μου εσύ,

και εγώ ο δικός σου κόσμος

εσύ να φέρεις το νερό, εσύ και τον καρπό να σπείρεις

είναι τα βήματα κοντά και η αγάπη θεία

είναι και ο φόβος μου τραχύς

και μην τόνε σκλαβώνεις

β΄

ας μιλήσω σήμερα για το φως

το έπος της ανατολής

για την τελεσφορούσα ένταση

για την ολοκλήρωση και το θαύμα

ας μιλήσω σήμερα για τον ιδρώτα της δημιουργίας

για την λαχτάρα της ένωσης

κλείνω όλο το σύμπαν ανάμεσα σε δυο αγκύλες

μια παρένθεση και μέσα η περίληψη της ζωής μου

πόσοι άνθρωποι χωράνε στην καρδιά μου,

θα στριμώξω άλλους τόσους,

όσους αγαπούν το άνθρωπο που κρύβω,

πίσω από την μορφή μου

γ΄

η φιγούρα σου με ακολουθεί καθώς σκεπτική εγώ

μαθαίνω την δική σου γλώσσα όχι για

να μείνω ερεθισμένη

αλλά για να κλείσω μέσα στην λαχτάρα μου την σκιά σου

Μαρία Πανούτσου

[2019-2020]

Στην εικόνα: Edgar Degas, «Melancholy», [(Oil on canvas), (late 1860's)]

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.