Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες"

Του παππού

Το σύρμα γύρω απ’ το χαρτόνι,

το ξύλινο μέτρο με το σφυρί.

Καρφάκια ριγμένα στο κουτί τους

περιμένουν όπως τ’ άφησες,

κάτι να μαστορέψεις...

Γιατί οι τοίχοι ξεφλούδισαν

και ξηλώθηκαν τα λούκια.

Η αποθήκη γκρέμισε,

δε τη στηρίζουν παρά κλαδιά―

παίρνει επιδιόρθωση τούτη η ερημιά;

Το χειροκρότημα

Η παράσταση

στο μισοάδειο τσίρκο

μόλις τέλειωσε.

Πόσο λυπάμαι

τους δύστυχους τους κλόουν

τους ακροβάτες.

Οι άνθρωποι πια

τσιγκουνεύονται και το

χειροκρότημα.

Το θέμα

Το θέμα είναι να σ’ αγνοεί η στατιστική.

Να μην έχουν ιδέα για σένα,

να μην έχουν εξουσία σ’ ό,τι σε αφορά.

Να μην είσαι γι’ αυτούς νεκρός ή ζωντανός,

να μην είσαι αριθμός.

Ξένος για τα κιτάπια τους να ζεις

και να πεθαίνεις.

Η εξουσία του μηδενός

                                                        Στο Βασίλη

Δεν υπάρχει οδική βοήθεια για τον άστεγο,

δεν έμεινε από λάστιχο,

δεν άναψε η μηχανή―

θα ’ναι εκεί,

και αύριο και όσες μέρες χρειαστεί.

Γιατί αυτός και μόνο αυτός

κάνει πράξη την απεργία του ενός.

Και μόνο αυτός αποθεώνει

την εξουσία του μηδενός.

Η στάση

Στον φωτεινό πίνακα

δεν αναγγέλλονται δρομολόγια.

Τόση ώρα καθισμένος εδώ

και κανένας δεν πάτησε.

Μόνο ένας σκύλος

μετράει τις ανάσες του στο κρύο.

Ψαχουλεύω τις τσέπες του παλτού μου,

αλλά βρίσκω μόνο χνούδια

κι ένα διαφημιστικό κουτάκι σπίρτα.

Δεν πειράζει, μου γνέφει,

αυτή η στάση δεν υπάρχει

παρά μόνο για τους αδέσποτους.

Εφ’ ω ετάχθη

Από μικρός στη γαλαρία

στα πίσω πάντοτε θρανία

στα πίσω πάντοτε καθίσματα

στους πίσω τάφους.

Από τη συλλογή «Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες» (2020).

Πηγή: Ανοιχτή Βιβλιοθήκη (https://www.openbook.gr/).
Το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο:

https://www.openbook.gr/oi-psyches-aytes-menoyn-apoylites/

Άδεια διανομής: Creative Commons BY-NC

(Αναφορά δημιουργού - Μη εμπορική χρήση).