κλειστή φυγή
μικραίνοντας
σε θάλασσα φωνή
γονατισμένο
στην παλάμη τρόπο
σ’
ένα καλάθι μ’ επικίνδυνα ερπετά
σταγόνα
φως
και
κυβερνάει ανυποχώρητα
την
τρέλα (κλειστή φυγή
με
πλήρη επίγνωση δαγκώνω
την
ουρά της)
ονομάτων πληγές (α)
σπαθί
και περίμενα
να
κόψω τον κόσμο
με
μια μόνο κίνηση
νωρίς
απ’ τη θήκη μου
με
τράβηξες μάνα
και
πρώτη εσύ γέμισες
μ’
αίματα
στη
λάσπη μού γέννησες στίχους
την
πέτρα στη ράχη οδηγό
πιο
μέσα φωνή
τη
φωνή μου στο δρόμο!
ονομάτων πληγές (δ)
δε
γράφουνε οι ώρες ποιήματα
δε
ζουν στην οργή τους πουλιά
οι
νύχτες δεν κρύβουν γδαρσίματα
σα
σκάγια με φτάνουν ψηλά
πετρώνουν
στο χώμα τα έρημα
της
μαύρης μου ελπίδας φτερά
νεκρώνουν
στα μάτια τα δίδυμα
λευκά
των ματιών μου πουλιά
δε
γράφουνε οι ώρες ποιήματα
δε
ζουν στην ορμή τους ξανά
δεν
κρύβουνε οι νύχτες γδαρσίματα
οι
νύχτες μου γίναν τα ποιήματα
λευκά
των ματιών μου πουλιά!
με τον τρόπο του Αινεία
ως και η ψυχή μου χώνεψε
στα περιγράμματά τους
μια
που επιμένω στη θολή του σχήματος ανάγκη
προετοίμασα τον χώρο μου σε δύσκολες στιγμές
ηλίου
προσφιλέστερες εκλάμψεις ν’ αναδίνουν
συχνά
αγκάλης μητρικής την άχνα να σκορπούν
ολόκληρα
ένα χάδι ανέστησα τα πράγματα
έτσι
απαλά ν’ αγγίζετε στην ηδονή ριγώντας
της
λείας επιφάνειας υποψιασμένοι ασφαλώς
πως
μόνη η επαφή αρκεί να ρίχνει στο βυθό μου
βραχνής
φωνής στηρίγματα εγκόσμιες ρυτίδες
να
ασελγώ στην τύψη σας
να
μη γλυτώνω μόνος!
ό,τι σκοτώνω παρακμάζει
δες
το πικρό της φωνής μου αλάτι
χιονίζοντας
ραγίζει στο βυθό τους
τα
μάτια μου εν ώρα προσευχής
αίμα
στην παρουσία του ενός
στην
απουσία του άλλου αίμα
δίδυμος
τρόμος στην απόφαση πυργώνει
χαμένη
ν’ ανεβαίνει ενοχή
α φέγγος τής ψυχής μου στέρηση
να
σε ονομάσω ζήτησα λοιπόν
ας
άχνιζε του στήθους κεραυνός
στο
παρελθόν μου στήθος βουτηγμένος!
Από
τη συλλογή «Με τον τρόπο του Αινεία» [1986].
Πηγή:
«Κώστας Θ. Ριζάκης - Επιτάφιος δρόμος, Ποιήματα Α΄ [1985 - 2010]»,
γ΄ επανέκδοση, Κουκκίδα 2020.
γ΄ επανέκδοση, Κουκκίδα 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου