Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, ''Όλα στο μαύρο''

[Κάποιες φορές νομίζω πως τρελαίνομαι…]


Κάποιες φορές νομίζω πως τρελαίνομαι.
Είναι κι αυτές οι ευωδιές
που απλώνονται ανεξήγητα, μέρες γιορτών, στο σπίτι·
σαν της αγάπης τ’ άρωμα, που μια ζωή την καρτεράς
όμως δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσεις.

Ή, είναι τότε, που χτυπάει το τηλέφωνο.
Νιώθεις και πάλι όμορφα που ακούς
μία φωνή αγαπημένη απ’ τα παλιά
και ακατάπαυστα μιλάς τέσσερις ώρες.
Κάποτε, κλείνοντας με ευχές,
συνειδητοποιείς
πως το τηλέφωνο που μίλαγες
έχει πολύ καιρό που είναι χαλασμένο.

                                            ~

Δεν έχω βρει ακόμη μούσα, να το ξέρεις·
όλα μου τα ποιήματα, απ’ τον καιρό που έφυγες,
φοράνε τ’ αποφόρια σου κι αχτένιστα γυρίζουν.





[Σε έρωτα όπου το βλέμμα ρίξω…]


Σε έρωτα όπου το βλέμμα ρίξω,
γκρεμίσματα,
χαλάσματα που ο πόλεμος ξοπίσω του αφήνει.

(Και τότε εμφανίζομαι στο σκηνικό. Ιδού:
Είμ’ ο τρελός, το αιώνιο μηδέν −
δραπέτης, πάντα, κάποιας τράπουλας ταρώ·
σφυρίζοντας, κρατώ ένα γιασεμί,
και σε γυρεύω).

Κάτω απ’ τις πέτρες σκορπιοί νηστικοί
τίγκα στο δηλητήριο.

Από την ενότητα

"Ο κατάδεσμος του όχι"

[Νερό, λίγο νερό…]


Νερό,
λίγο νερό,
διψάω.
Δυο τρεις σταγόνες στάξε μου
στα χείλη, αγαπημένη.

Το όνομά μου μη ρωτάς·
Ιβάν, Δημήτρης, Παύλος,
τι νόημα έχει πλέον;

Έτσι, καθώς ακούγεται η μάχη να τελειώνει,
λίγο ας πιστέψω ότι συμπονέθηκα κι εγώ
κι ας φύγω μ’ ένα ψέμα

και τελευταία εικόνα μου

το δέντρο που μαράθηκε
στο σφιχταγκάλιασμά μου.

Από την ενότητα

"Τρεις φορές το δεκατρία"

[Μήτε τα ουράνια…]


Μήτε τα ουράνια
μήτε τα καθημερινά.

Μήτε κουβέντα ν’ αρχινώ
με αλχημιστές και μύστες,
μήτ’ ένα σπίτι με γυναίκα και παιδί

παρά τον πόθο σας κοιτώ: να επαιτώ.
Να ζητιανεύω
ένα μελλούμενο στις μάγισσες.

Στον νέο Μεσαίωνά σας,
μια καταιγίδα ζω και παραδέρνω για λιμάνι.

Πολτός! Καλύτερα πολτός! Πιότερο σας συμφέρει.
Γιατί όταν σαν τις μάγισσες με κάψετε,
φλεγόμενα ποιήματα
θα γίνω, ένα σμήνος,
να πέσω λαίμαργα στις σάρκες σας.

Από την ενότητα

"Το εγκόλπιο του καταραμένου ποιητή"

Τούτο το βιβλίο δεν είναι μία μόνο σύνθεση ερωτικών, ως επί το πλείστον, ποιημάτων, μήτε στις τόσες άλλη μια κραυγή απελπισίας. Αλλά, η καταγεγραμμένη αγωνία του ποιητή να ξανακερδίσει την αγάπη της μούσας του, πηγή της έμπνευσής του, σε έναν κόσμο όπου όλα καταρρέουν. Ακόμη κι αν η αναζήτηση αυτή τον φέρει αντιμέτωπο με τους προαιώνιους φόβους του ανθρώπου.

Γιατί τίποτε δεν έχει αξία δίχως λίγη αγάπη.

Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει πολύς χρόνος, πρέπει με δεξιότητες αλχημιστή να δράσει, ακόμη κι αν όλοι τελικά αντιληφθούν πως αυτό που αποκαλούν "αύρα" ή "λάμψη" του, δεν είναι τίποτα παραπάνω, από το αθέατο ολοκαύτωμα της πάλης με τα σκοτάδια γύρω του κι εντός του, λίγο πριν βυθιστούν
                                                           Όλα στο μαύρο

                                                                                                        (Από την έκδοση)



Έργο εξωφύλλου: Viktor Mikhaylovich Vasnetsov, Gamayun, The Prophetic Bird (1898).


Από τη συλλογή «Όλα στο μαύρο», εκδ. Ρώμη 2022.