Νίκος Μυλόπουλος, "Στων μηρών τις παλιές προφητείες"

ΚΙΤΡΙΝΙΖΟΥΝ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ


Ανεμπόδιστα αγκαλιάζω τα τρυφηλά σου περάσματα
Εκτοξεύονται απ’ τις πλάτες σου ζεστά τριαντάφυλλα
Στολίζοντας με λίγο φως ενεστώτα
Του κόσμου την περιστρεφόμενη μαυρίλα.
Βαθειά η ανάγκη του χάους
Σιωπή του ουρανού
Ανατριχιαστική φαντασίωση
Τη στάθμη ανεβάζει ποταμίσιου έρωτα
Χέρια πλωτά
Ταξιδεύουν κατά μήκος των υγρών μας σωμάτων
Ανεβάζοντας την έκσταση στο απόγειο

Ύστερα συμβολικές συζητήσεις σιωπής.

Το φιλί θυμίζει θερμό χειροκρότημα
Κι η αγκαλιά με γεύση θυμάρι
Γεννά εμπόλεμα θραύσματα.

Η ανάσα τώρα λαχανιάζει τα σωθικά σου.
Ένα μετά το άλλο τ’ αστέρια χαιρετούν και κοιμούνται.
Κυλάει κι αυτός ο Οκτώβρης
Χωρίς οι σπορείς ποτέ να ελπίζουν.





ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ


Με βήμα αδιάφορο κι ελαφρύ ένδυμα περιπάτου
Εκδράμουν οι λεπτοδείκτες
Αδιαφορώντας πλήρως για τον κοσμικό χρόνο
Κυματιστή η ανάσα των επιζώντων κληρονόμων
Μνήμη ιδρώνει στιγμές ολοζώντανων μύθων
Τα δάκτυλα απ’ την ατέλειωτη έξαψη τρέμουν
Καθώς παγιδευμένα ασθμαίνουν στα ανθρώπινα ναρκοπέδια
Ενώ τα χείλη που άλλοτε σκόρπιζαν πνοές
Τώρα καταπίνουν χαμένα χαμόγελα και φυσαλίδες του τίποτα.
Μόνο κάποιοι ελάχιστοι ανθίζουν ακόμη σε βράχια απρόσιτα
Ανάμεσα στην αληθινή ζωή και τη δίδυμη χυδαιότητα
Μιας παρακαταθήκης που εξελίσσεται εύθραυστα
Σε τρυφερότητα ανοιχτή κλειστών παραθύρων.

Στης οσμής σου τ’ ανεπαίσθητα ίχνη χαμένος
Ξεχνώ για λίγο την καταγωγή των ονείρων
Το ανέφικτο πολεμώντας με πικρές αυταπάτες.





ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΩΜΑ


Βιώνοντας χειμώνες δυσαρέσκειας σε εξισώσεις σκότους
Άνοιγα στα κτήματά σου λακκούβες σκεπασμένες με γυαλί
Για να βλέπω μέσα σου τ’ αλλεπάλληλα ναυάγια
Όταν χιόνι με σκέπαζε στη ζοφερή σου απουσία.
Η μόνη υπαρκτή βεβαιότητα που χάριν αυτής
Σε κάποια πτυσσόμενα όνειρα εξακολουθώ να υπάρχω
Το άγγιγμα του ανέφικτου.
Περιφρονώντας τις θνητές γλώσσες
Που με εμπάθεια διασύρουν το παρελθόν
Την πυρωμένη ασπάζομαι λόγχη των πνευμάτων
Και το ασύμμετρο της σιωπής σου κυανό λογοπαίγνιο.
Εξόριστος απ’ τα δρώμενα ο θαυμασμός μου επιχειρεί
Το άδειο να γεμίσει κι ανυπέρβλητο τίποτα.

Χαράματα ακόμη μα εσύ
Ήδη μοσχοβολάς αθωότητα.





ΕΞΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ


Έψαχνα σε όλη μου τη ζωή
Τη γέφυρα που οδηγούσε σε σένα
Μα δεν τη βρήκα.
Ξετυλίγοντας σκυθρωπός
Το νήμα των στεναγμών
Συναντώ έναν άγγελο να χαμογελά.
Είμαι η γέφυρα που ψάχνεις ψιθυρίζει
Κι ακαριαία ξαπλώνει στη λίμνη.

«Περπάτησε» προστάζει
«Επάνω μου».

Αρχίζει να βρέχει φωτιές.
Παλίρροια.





ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ ΜΕ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ


Περπατώ ανάμεσα σε κύματα και παγωμένη λάσπη
Κι όμως
Ατενίζω τη θάλασσα με την ελπίδα να σε δω
Να ρίχνεις φως στο παρελθόν
Σε δύο κοιτάζοντας ταυτόχρονα κατευθύνσεις
Γέρνω στο ελάχιστο που χαρίζει ευτυχία
Τα χείλη σου του δειλινού λεπίδι
Ως συνήθως απειλούν.
Μια λάμπα κρατώντας θυέλλης
Φωτογραφίζω το αόρατο που με επέλεξε
Μπροστά μισάνοιχτη πόρτα
Οι καημοί φτερουγίζουν
Ζω με πλακόστρωτα όνειρα και πάθος
Που μες στο υποσυνείδητο φουντώνει.

Ένα δάκρυ αργοκυλά στον παράδεισο.
Ποιος θα σκύψει να το μαζέψει;





Από τη συλλογή «Στων μηρών τις παλιές προφητείες», εκδ. Πααρέμβαση, 2025.




Ο Νίκος Μυλόπουλος γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1951 στην οποία σπούδασε, ζει και εργάζεται ως Χειρουργός Οφθαλμίατρος. Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
  Έχει εκδώσει δεκατρείς ποιητικές συλλογές ενώ συμμετείχε και σε τέσσερα συλλογικά ποιητικά βιβλία. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Ιταλικά, Γερμανικά και Ισπανικά και έχουν δημοσιευθεί σε πλείστα ελληνικά και ξένα λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο. Επίσης επιλεγμένα ποιήματά του περιλαμβάνονται σε πολλές ποιητικές ανθολογίες.
    Συνεντεύξεις, ανέκδοτα ποιήματα και κριτικά σημειώματα για το έργο του έχουν δημοσιευθεί στους ιστότοπους λογοτεχνίας Culture Book, Ennepe moussa, Fractal, Literature, Diastixo, καθώς επίσης στο «Νόημα», «Στους πίσω κήπους μίας λέξης», στη «Φιλολογική» και στην «Οδό Πανός».