Πολύνα Γ. Μπανά, "Η καταφανής εξωστρέφεια των φωνηέντων"

                                     ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ

Κάθε τόσο,

                 έκλεινα σ’ ένα μικρό, αεροστεγές, γυάλινο βάζο,

τα αισθήματα που δεν έδειξα,

τις σκέψεις που δεν άρθρωσα,

τα λόγια που δεν εκστόμισα,

τις εξηγήσεις που δεν έδωσα,

               στις κρίσιμες καμπές της ζωής μου.

Χρόνο τον χρόνο,

               τα βάζα στοιβάζονταν

και, πλέον,

               έχουν γεμίσει τα ράφια όλα της αποθήκης,

Πρέπει να βρω ένα μεγαλύτερο σπίτι.

                                         ΝΑΥΤΙΑ

Έσκυψα το κεφάλι

πάνω από τα βιβλία της δουλειάς

κι όταν το σήκωσα,

είχαν περάσει είκοσι (και πλέον) χρόνια.

Το ξανα-έσκυψα γρήγορα,

γιατί, πλέον, δεν (ανα)γνώριζα

μήτε τον κόσμο

μήτε αυτούς που τον κατοικούν

κι όλο αυτό μου προκάλεσε, αίφνης,

                                                                μια ελαφρά ναυτία.

                              ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΡΟΛΩΝ

                                                          Στη δική μου «εκείνη»

Μικρή,

με φρόντιζε εκείνη,

με μια βεβαιότητα αδιατάρακτη.

Σαράντα χρόνια μετά,

τη φροντίζω εγώ,

και κείνη αφήνεται στα χέρια μου,

σαν το μικρό παιδί που υπήρξα στα δικά της.

Από τη συλλογή «Η καταφανής εξωστρέφεια των φωνηέντων», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2017.