Πάμπλο Νερούδα, "Τα πόδια σου αγγίζω στο σκοτάδι"

1.

Τα πόδια σου αγγίζω στο σκοτάδι, τα χέρια σου στο φως,

και να πετάω μ’ οδηγούν τα μάτια σου τ’ αετίσια,

Ματίλδε, με τα φιλιά που έμαθα απ’ το δικό σου στόμα

έμαθαν και τα χείλη μου ν’ αναγνωρίζουν τη φωτιά.

Ω άκρα κληρονομημένα απ’ το απόλυτο δημητριακό

τη βρόμη, εκτεταμένη η μάχη

καρδιά του λιβαδιού,

όταν έβαλα στον κόρφο σου τ’ αυτιά μου,

το αίμα μου αντήχησε την αραουκάνικη συλλαβή σου.

5.

Από τον ουρανό πλησιάζω

τον κόκκινο κεραυνό της κόμης σου.

Από γη και σιτάρι είμαι και καθώς πλησιάζω

η φωτιά σου ετοιμάζεται

μέσα μου κι ανάβει

τις πέτρες και το αλεύρι.

Γι’ αυτό η καρδιά μου

μεγαλώνει κι ανεβαίνει και γίνεται

ψωμί το στόμα σου να το καταβροχθίσει,

και το αίμα μου είναι το κρασί που σε περιμένει.

Εσύ κι εγώ είμαστε η γη με τους καρπούς της.

Ψωμί, φωτιά, αίμα και κρασί

είναι η γήινη αγάπη που μας κατακαίει.

Απόδοση: Αγαθή Δημητρούκα

Από το βιβλίο «Τα πόδια σου αγγίζω στο σκοτάδι και άλλα ανέκδοτα ποιήματα», [Δίγλωσση έκδοση]. Επιμέλεια-εισαγωγή-σημειώσεις: Dario Oses. Πρόλογος: Pere Gimferrer. Απόδοση: Αγαθή Δημητρούκα. Εκδόσεις Πατάκη, 2017.