Νίκος Σφαμένος, "Τέλος"

Τέλος

τώρα τελευταία

όλο και συχνότερα

ο ουρανός ανοίγει διάπλατα

χέρια απλώνονται στις σκιές

που χορεύουν

οι τοίχοι εκπέμπουν

εξαίσιες μελωδίες

τα σκονισμένα βιβλία

εκτοξεύονται στο φως

βγαίνω στο δρόμο απορώντας και

στην προκυμαία

ο Καρυωτάκης με χαιρετά

βγάζοντας το ψάθινο

καπέλο του

τα ψάρια πετάγονται

απ’ το νερό

μπλέκονται στα μαλλιά μου

ένας περαστικός τα μαζεύει

και τα ρίχνει πίσω

«γεια, με λένε Ρεμπώ!»

περπατώ βιαστικά

σ’ ένα απόμερο ανθοπωλείο

η Γώγου μου κλείνει το

μάτι της

βαριανασαίνω και τότε

ο Μπωντλαίρ

− πλανόδιος ζωγράφος −

με κυνηγά γυρεύοντας

λίγα κέρματα

ξαποσταίνω κάτω απ’

ένα δέντρο αλλά

τρομακτικές μορφές με

λιθοβολούν

«οι χαμένοι σου έρωτες, χα!»

η τρέλα

η τρέλα

τώρα τελευταία

όλο και συχνότερα νιώθω

πως τα ποιήματα υπήρξαν

μάταιος κόπος

και το χειρότερο

άλλο ένα γράφτηκε μετά

από μήνες απραξίας

πρώτα να πυρπολήσει εμένα

και μετά τον αναγνώστη:

μείνε μακριά του

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Θράκα, Περίοδος Β', τχ 5-6, Καλοκαίρι - Φθινόπωρο 2015.

Στην εικόνα: λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του τεύχους.