Ιωάννα Ευθυμιάδου, "Είναι κι αυτή η ομοιότης"

Αίνιγμα Ι


σε παρατατικούς κατοίκησα
κοιτώντας πάντ’ από φεγγίτη
τον ενεστώτα να διαφεύγει διαρκώς
κι ούτε λόγος για μέλλοντες
λοιμούς και καταποντισμούς

στο γκρίζο χόρτο εναπέθετα
οριζοντίως και καθέτως
το ανεμπόδιστο

έτσι τώρα αφηγούμαι στα παιδιά
τους τρεις τυφλούς μου εραστές
τον Όμηρο
τον Τειρεσία
τον Οιδίποδα

πως δραπετεύουν τα χαράματα
στο φως φυτεύουν λέξεις
σε χώμα υγρό

αιώνες επανέρχονται
με τους χρησμούς των δέντρων
πάνω στη γλώσσα τους
μιλούν με τα πουλιά ή

ανοίγουν του αινίγματος την πόρτα





Το τραγούδι της Ανατολής


ξυπνώ τα βράδια βίαια
απ’ του ονείρου τον ιδρώτα
κουρασμένη

υπνοβατώ στην έρημο Σαχάρα
τώρα
ζωή δική μου
σ’ ονομάζω

απλώνω τρυφερά τα χέρια
άστρα αγγίζω
με πόδια πιο βαθιά στην άμμο

πάει καιρός που δεν μυρίζει
Αύγουστο το σπίτι

(εκείνο το αργόσυρτο τραγούδι της
Ανατολής πεθύμησα)





Εκλάμψεις


Κρατώ μια συστολή στη χούφτα
ασπίδα εκείνη φαίνεται τις μέρες
καθώς το εφήμερο πλανεύει τη σκιά μου

τότε μπρος στου Αρθούρου
τ’ απορημένα μάτια
σκυφτή η θλίψη
συγχώρεση ζητά
όχι γιατί γητεύτηκε
−διόλου κάτι τέτοιο δε συμβαίνει−

αλλ’ επειδή τα δάκρυα
δεν έγιναν πότε γλυκό
νερό να πλύνουν την πληγή του





Μια δόση λήθης


στα άνθη του λωτού
την προφητεία ανεκπλήρωτη
εναποθέτω

εκεί που το μηδέν κι ο θάνατος
στήνουν χορό ανεξήγητο
οι δε νεκροί τους ζωντανούς
λυπούνται

εκεί που η αγάπη χρεωκόπησε
κι απάντηση δεν έχει το
       «τις πταίει;»

του κόσμου το βιβλίο ξεφυλλίζοντας
μια στη χαρά μια στην οδύνη
το βλέμμα πέφτει ανεπαίσθητα
−μια δόση λήθης με νικά−

με χέρια ελαφρώς τρεμάμενα
το πρόσωπό σου αγγίζω
και από αυτό το άγγιγμα
το ποίημα ξυπνάει





Souvenirs d’ egotism


Σκαρφάλωνα τη νύχτα στο όνειρο
σε δύσβατη πλαγιά
να φτάσω ήθελα στον ουρανό
κρυφτό να παίζω με τα σύννεφα

Πάσχιζα μήπως φτερά
στην πλάτη μου φυτρώσουν
ο δρόμος να ’ναι εύκολος

να μπαινοβγαίνω άφοβα
στων λέξεων τον ποταμό

να εμβαπτίζομαι
στο χρώμα
τον ρυθμό τους

έμβρυο να γίνομαι
να σε μαθαίνω, Ποίηση,
συλλαβιστά
αθόρυβα
χωρίς παρεμβολή της σκέψης

μόνο να σε θηλάζω
να γίνομαι ποτάμι

σε συνεχή ροή
χωρίς τα στάσιμα νερά του βίου

το μόνο που κατάφερα
να φτάσω στον κρατήρα
ξημέρωμα με ομίχλη

να βυθιστώ στα έγκατα
βίου ανώφελου

η λάβα να με καταπιεί
το μέσα μου ποτάμι
να το σβήσει

Έτσι ξυπνώ τα πρωινά
κοίτη ασθμαίνουσα
και άδεια





Από τη συλλογή «Είναι κι αυτή η ομοιότης», Εκδόσεις Κουκκίδα, 2025.
Έργο εξωφύλλου Φωτεινή Χαμιδιελή.

Η Ιωάννα Ευθυμιάδου γεννήθηκε στην επαρχία Βοΐου της Δυτικής Μακεδονίας. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως φιλόλογος, με αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς: από τη Σύμη στη Βεγγάζη, από την Κυρηναϊκή στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη και το ταξίδι συνεχίζεται. Σπούδασε φιλολογία και θέατρο στο ΑΠΘ. Είναι τελειόφοιτος του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Το θεατρικό της κείμενο, Την Περσεφόνη την πετάξαμε στα σκουπίδια, απέσπασε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό του Θεατρικού Εργαστηρίου Καρδίτσας, Τέχνης Παίδευσις. Είναι μέλος των θεατρικών ομάδων Ενδοχώρα και Παραβάτες της Σκηνής, και έχει συμμετάσχει σε πλήθος θεατρικών έργων, ενώ δραστηριοποιείται στις ομάδες και ως σκηνοθέτρια. Υπήρξε, επίσης, μέλος επί σειρά ετών του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Το 2020 εξέδωσε την ποιητική συλλογή με τον τίτλο, Ώσπου να χορτάσει χώμα η βροχή, εκδόσεις Ρώμη, ενώ κριτικά της κείμενα και ποιήματα δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά.