Χριστίνα Γεωργιάδου, "(Γ)ράμματα"

Απόδειπνο


Έχω μέσα μου ένα πορτοκάλι·
στάζει χυμούς στ’ απόδειπνο
            την ώρα των νεκρών
                          ώρα που τα φαντάσματα
            βγαίνουνε απ’ τους τάφους

Ένας ολόχρυσος καρπός
            απλώνει ρίζες
                          στα όνειρά μου
στοιχειώνει τα σπλάχνα μου
πνίγεται στο αίμα μου

Δίχως του
οι οργασμοί μου σάπιοι

Κάποιες βραδιές
στα σπάργανα το τυλίγω
            το νανουρίζω
            τρομαγμένη
                          μη χαθεί

μη νεκρωθούν
οι κάλπικοι παράδεισοί του

Από την ενότητα «Γράμματα σ’ εμένα»

Η απόκοσμη ευγένεια του κενού


            Έτσι όπως
σκιρτούν τα δέντρα
κάτω απ’ το βάρος του χιονιού
κι η νύχτα τρεμοπαίζει
στο άγγιγμα χίλιων κεριών
Όπως ανορθόδοξα αγαπώ
            να λιώσω
στις κρυστάλλινες φλέβες σου
και τι μωβ των χειλιών σου
            να μουλιάσει
            στη σκέψη

έτσι
αθόρυβα υποκύπτω
στην απόκοσμη ευγένεια
του κενού

Από την ενότητα «Γράμματα σ’ εσένα»

Μετασκέψη


Βάλε στο κενό
πέντε δέντρα
έναν ουρανό
και λίγο ήλιο
κι έχεις μια γη

Έτσι.
Μην περπατάς
κατάμονος
σε μια απέραντη ευθεία

Από την ενότητα «Γράμματα στον κόσμο»

Μαριονέτες


Παίζουμε όλοι σε μια σκηνή
Σκηνή αποπλάνησης ή βιασμού
Σκηνή θανάτου ή σκηνή πάθους
Μύριες σκηνές
Χειροκροτούμε εκστασιασμένοι
εαυτούς και αλλήλους
στο τέλος κάθε έργου

Κι όμως
είμαστε άθλιοι ηθοποιοί
Χάνουμε συχνά τα λόγια
Αγνοούμε πού πρέπει να μπούμε ή να βγούμε
καθώς και πώς

Αλλάζουμε τις ατάκες·
κάποτε και τους ρόλους

Οι μόνοι που παίζουνε καλά
είναι κάτι απατεώνες,
συγγραφείς (γράφουνε μόνοι τους τους ρόλους),
και λίγοι − ελάχιστοι −
ευνοημένοι από τη μοίρα
Πώς ξέφυγαν αυτοί
του πεπρωμένου
αγνοώ

Χειροκροτήστε τους όμως
Είναι αξιομνημόνευτοι
− οι μόνοι

Από την ενότητα «Γράμματα στο μπουκάλι»

Μούσα


Όταν είναι να γεννηθεί
ένας ποιητής
το έτερόν του ήμισυ
μένει αγέννητο

Ξεκολλάει από πάνω του
κάπου εκεί στην εφηβεία
Του δίνει στα χέρια
              μια πένα

Του κάνει έρωτα κρυφά
μες στο σκοτάδι
(μοιάζει μ’ ονείρωξη η όλη ιστορία)

Τα μάτια του θολώνει
να βλέπει κάθε διάσταση

Πτώματα σπέρνει στο διάβα του
               να θυμηθεί το επέκεινα

Δεν έχει άλλες ζωές
Μόνο αυτή

Από την ενότητα «Γράμματα στην ποίηση»

(Απο)χωρισμός


Πρώτα πρέπει
ν’ αφήσουμε πίσω
τους νεκρούς μας
Να τους βάλουμε
               για ύπνο
να τους σκεπάσουμε
να τους φιλήσουμε
               για καληνύχτα

Κι υστέρα
να τιμήσουμε το χώμα
που πάτησαν
Να τρίζουμε,
να παίξουμε,
να χορέψουμε
πάνω του

Και να φυτέψουμε
λουλούδια.
Πολλά λουλούδια.
Να ρουφήξουν
από το χώμα
όλους τους χυμούς
Να μας χαρίσουν
               ήλιο

Από την υποενότητα «Τρία υστερόγραφα»

Κραδαίνει συχνά η ποίηση σπαθιά, όχι λουλούδια. Λύνεται η γλώσσα και ξαμολιέται να πει την ιστορία της και την ιστορία του κόσμου. Κι αυτό γίνεται σε περιόδους μακρύ χειμώνα. Όταν στον κόσμο βρέχει βόμβες. Όταν η κυριαρχία του παραλόγου αυξαίνει. Όταν τα κορμιά γεμίζουν πληγές. Όταν οι ψυχές γεμίζουν πληγές. Όταν τα μυαλά γεμίζουν πληγές. Τότε τα γράμματα γίνονται ράμματα.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Από τη συλλογή «(Γ)ράμματα», Έναστρον, 2025.

Εικόνα εξωφύλλου: Γιάννης Πρώιος, Ότι εγεννήθην ως ασκός

(από τον κύκλο Νεκρώσιμος Ακολουθία Εικόνων).

Η Χριστίνα Γεωργιάδου σπούδασε Αγγλική Φιλολογία, Γαλλική Φιλολογία, καθώς και Μετάφραση. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως καθηγήτρια αγγλικών. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές. Η ποιητική συλλογή Σπορά εκδόθηκε το 2016 από τις εκδόσεις Κυριακίδη και έλαβε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη 2017 στα Θ΄ Πολυδούρεια. Η ποιητική συλλογή Γόος εκδόθηκε το 2019 από τις εκδόσεις Δωδώνη.

Το παραμύθι Αχ παππού παραμυθά τιμήθηκε με έπαινο από το Σωματείο Λόγου και Τέχνης Αλκυονίδες στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Διηγήματος και Παραμυθιού το 2018. Εκδόθηκε από τις εκδόσεις Έναστρον το 2022.

Από τον Νοέμβριο του 2023 είναι ραδιοφωνική παραγωγός στον 904. Συμπαρουσιάζει με τη Σίσσυ Πολυκάρπου τη ραδιοφωνική εκπομπή Λογοτεχνικοί Παλμοί της Θεσσαλονίκης.

Η συλλογή (Γ)ράμματα (Έναστρον, 2025) είναι το τρίτο ποιητικό της βιβλίο.