Αντώνης Μπουντούρης, "Τέσσερα ποιήματα"

ΕΓΚΟΣΜΙΑ

Μια σιωπή εσωτερική, βαρύτερη από χώμα.

Θαυμαστικό περίλαμπρο που

στολίζει τα εγκόσμια.

Μια σιωπή σα στόματα

που μοιάζουνε με βλέμμα.

Αυτά που αρέσουν στους μυημένους σιωπηλούς

Που ξέρουν και ακούν προσεκτικά τις στάλες

του ιδρώτα

τον γδούπο από τις νότες των προγόνων.

Αυτός ο καμβάς ακόμη κι αν έχει τελειωμό

ελπίζω στη Σιωπή να μη χαθεί.

ΑΜΥΝΑ

Διπλώνει αργά το δέρμα της, το κάνει σα χωνί

Γουλιές θα ρίξει μέσα του

τους χτύπους της καρδιάς της.

Για να ντυθεί απ’ την αρχή

Ο Ερωτάς της.

ΑΝΤΗΧΗΣΕΙΣ

Συνείδηση μεσίστια που έγινε συνήθεια.

Ηδονές που σάπισαν θλιμμένα

Ματόκλαδα σα μυρμηγκιές

ερμητικά κλεισμένα.

Δε βοηθούν κι οι εποχές...

Χειροκροτήματα που δεν αντηχούν

γεννοβολούν κρεμάλες.

Ούτε τα στήθη βοηθούν.

Που στένεψαν πολύ

Και δε σηκώνουν βόλι.

ΣΥΣΤΗΜΕΝΟ ΓΡΑΜΜΑ

Η θύελλα που έρχεται λέγεται ανημπόρια

και συλλαβίζεται αργά χωρίς παραφωνίες.

Η θύελλα που έρχεται θα πολιτογραφηθεί

σα νέα ποίηση που

έμπνευση θ’ αντλεί

απ’ τους σφαγμένους βολβούς

των οφθαλμών μας

Χωρίς ν’ αναγνωρίζει υποσχέσεις και

συχώρια.

Σκαμμένα σπλάχνα μάτια μου

όλα τα βλέμματά σου...

Ο χρόνος μας τινάζεται σαν ύστερη κραυγή

Και μας εγκαταλείπει.

Αντώνης Μπουντούρης

Στην εικόνα: φωτογραφία του Nicolaus Wegner