Ντέμης Κωνσταντινίδης, "Πέντε ποιήματα"

Με τον ουρανό

Να σε κρατήσουν λίγο ακόμη

τα μάτια μου,

πριν σηκωθείς απ’ το τραπέζι.

Πόσον καιρό είχα να πιω

έναν καφέ της προκοπής.

Λες: "δες το χρώμα της θάλασσας"

Συγκατανεύω: "σαν ένα με τον ουρανό"

Η αφιέρωση

Τζάμπα πήγε η αφιέρωση.

Μείναν άκοπες οι χαρισμένες σελίδες.

Κι ύστερα το βιβλίο πουλήθηκε από τους κληρονόμους

σε παλαιοβιβλιοπωλείο του κέντρου.

Κι άγνωστοι μπορούσαν τώρα να δουν την αφιέρωση.

Κι άγνωστοι να χαϊδέψουν τις άκοπες σελίδες.

Εικόνα από μπετό

Παιδί ήθελα να μένω σε δενδρόσπιτο.

Να κατοικώ πάνω σε κάτι ζωντανό.

Αλίμονο, μεγάλωσα σε τσιμεντόσπιτο.

Έγινα εικόνα από μπετό.

Τα κλειδιά

Τι ν’ ανοίγουν, είπες, αυτά τα κλειδιά;

Σφραγισμένες πόρτες;

Για ποια μέρη ακατοίκητα;

Ορφανά, αταίριαστα κλειδιά.

Και διακόσμησες τον τοίχο σου μ’ αυτά.

Η μπαταρία

Οι άνθρωποι θα έπρεπε κάποτε κι αυτοί

να μπαίνουν για φόρτιση.

Ένα κουδουνάκι να τους ειδοποιεί

ότι θα μείνουν χωρίς δυνάμεις.

Ή ότι εξάντλησαν μακράν τις δυνατότητες

αποθήκευσης.

Ίσως έτσι να ξεφορτώνονταν

τις περιττές αναμνήσεις.

Κι η μπαταρία τους στο μέρος της καρδιάς

κάπως να διαρκούσε.

                                                                 Ντέμης Κωνσταντινίδης

Από την ανέκδοτη επιλογή ποιημάτων «Σκάρτη Πραμάτεια».

Πρώτη δημοσίευση

Στην εικόνα:

Jan Davidsz. de Heem, «Abundant Still Life with a Parrot», 1650 (detail).

Πηγή για την εικόνα: Wikimedia Commons.