Κώστας Θ. Ριζάκης, "η τριμερής σοδειά"

το στίγμα


είπε ν’ αφήσει στίγμα του στο πρωινό η αγάπη
κι έτσι να που απίθωσε ζεστή μια καλημέρα
στο φραντζολάκι της στιγμής του ύπνου της καλής του
μέσα σε χείλη κόκκιν’ ανεξήγητα ανοιχτά
στο δέρμα επάνω ροδαλόν τριαντάφυλλου μετάξι

μη ξεραθεί ο άρτος τους πετρώσει ο έρωτάς τους
παγώσει το ασημί του φως πρόστυχο το φεγγάρι
χιόνι μαργώσει το κορμί βαρύνει τα φτερά τους

και χωριστά λιθοβολούν της μοίρας την απάτη!





καλή για έναν η σοδειά

                                         στην Δήμητρα Μήττα − δέλεαρ αφ’
                                         ότου πικρότατες οι λέξεις της γλυκίσαν


στο ανταριασμένο μέτωπο μι’ αξίνα είχε σκάψει
σπηλιές βαθιές τρεις χαρακιές ν’ αποκοιμιέται ο πόνος

τον λέγαν αθυρόστομο βάναυσο τυραννίσκο
ποιος την λεπτότητα να δει στο μίσχο των ποιημάτων;

που αφήνιαζαν στο σώμα του μπουκέτα τον τυλίγαν
στης προσφοράς τους τ’ άρωμα έσβην’ η αποφορά του

κάποιοι τα τσαλαπάτησαν κι άλλοι πίσω τ’ αφήσαν
μ’ αυτός εμπρός εκστατικός στον κήπο μαγεμένος
θε να ’ν’ ο αποδέκτης τους το δάκρυ αφού δεν κρύβει

ψαλίδι παίρνει τ’ όνειρο: και κόβει και στοιβάζει!





η νύχτα κι οι νεκροί
μας εξωθούν στα ποιήματα


γιατί δεν προχωράει η λέμβος; ανατρίχιασε
μήπως μας πνίξουν εδωνά σαν την κυρά-Φροσύνη;
πού ’ν’ ο βαρκάρης που ως πριν λίγο έλαμνε βουβός;
μείναμε μόνοι στην Αχερουσία γιε μου μόνοι

να μη φοβάσαι τον παρότρυνα κι ευθύς
απ’ τον καρπό τού κράτησα τ’ αριστερό του χέρι
είχ’ έναν δυνατό παλμό δονούνταν σύγκορμος
διαμαρτυρίας ένδειξ’ ηχηρή στο άφιλόν μας σύμπαν

και πώς νομίζετε γεννιούνται νύχτα μου τα ποιήματα

εάν όχι συναινούντων των νεκρών τους;





Από τη συλλογή «η τριμερής σοδειά», ΑΩ Εκδόσεις, 2020.
Πρόλογος: Δήμητρα Μήττα, Ο σκοτεινός της ποίησης παράδεισος
Εικαστική παρέμβαση: Φωτεινή Χαμιδιελή