Δήμητρα Κουβάτα, "Καθαρό οινόπνευμα"

  

ΖΕΣΤΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΓΑΛΑ

                                                  στον Αποστόλη

Σε κάθε μας νεκρόδειπνο

το ρούχο τους λερώνουν που τους θάψαμε

από του τοίχου τους ασβέστες.

Στα νύχια η μάνα έτοιμη.

Σώπα, της λέει ο γέροντας, να δούμε τι θα πούνε.

(Σαν τι να λέγαμε ερήμην τους;)

Καλιγωμένοι

στο διάσελο του χρόνου πορευόμαστε.

Ν’ αντιλαλούν τα πέταλα, καρφώνοντας

την πέτρα.

Μπροστά εσύ, πίσω εγώ,

κομβόι φορτωμένο.

Κι η μάνα − νερό λίγο κρασί να φέρω, λιγνό

πάντα πουλί, πετώντας στο κατόπι.

ΒΡΑΧΝΟ ΠΟΥΛΙ

Αν εξαιρέσεις τα κεντητά τραπεζομάντηλα

και τ’ αρραβώνα όσα χρυσαφικά

τίποτε άλλο,

μάνα,

δεν σου αξιώθηκα.

Τις μάνες ο κόσμος αποχαιρετά

με κοπετούς και βόγγους.

Με τα σανδάλια τα εξώφτερνα εγώ,

μάνα,

βουβή

σε κήδεψα.

Βραχνό πουλί, πάντα σε λάθος τόνο.

Όπως τα έλεγες

μάνα μου,

αποδείχτηκα.

Κοινωνικής μαθήσεως ανεπίδεκτη.

Κράτησα όλες τις κραυγές για τα ποιήματα.

ΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Τόσες παλιές ευχές.

Τόσες βαριές κατάρες.

Το κάρο κολλημένο.

Ίδια η λάσπη.

Τι παραπάνω απ’ τους καημούς

να μας πουν πια

τα ποιήματα;

Από την ενότητα

Φερτά υλικά

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

υπέρ ανάπαυσης

των ανιόντων εραστών ό,τι ζεστό θυμάμαι

(τον στεναγμό, τη μυρωδιά

και τη μικρή συνήθεια)

ποιος δώρισε το πέταγμα

τον ίλιγγο

ή ποιος πολύ παλιά μάς έμαθε το γέλιο;

χωράφια οι πάλαι ποτέ μας εραστές

κορμιά

έως την πέτρα οργωμένα.

ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ

Σπονδή σε όσους από πόθο ταπεινώθηκαν.

Σ’ αυτούς να προσφερθεί

ο αμνός

το στάρι ζυμωμένο με το μέλι

και της αμπέλου το κρασί από το πατρικό σας.

Όμως, νηστείες, εγκράτειες λατρευτικές

άμα και προσευχές να μην ανακατέψεις.

Αφού το ξέρεις. Αφού στο είπα.

Ευγνωμοσύνη στάλα δεν θα βρεις σαν

των απελπισμένων εραστών

το σκότος

και το θάμβος.

Από την ενότητα

Έως την πέτρα οργωμένα

Από τη συλλογή «Καθαρό οινόπνευμα», εκδ. Μανδραγόρας, 2020.