Μαρία Πανούτσου, "Ο κρυφός γάμος"

Ο κρυφός γάμος

ή

αναζητώντας μια σκιά κάτω από έναν θάμνο

με το επικό όνομα

caryopteris incana ‘jason’ sunshine blue

Under a bush, a buss is given

Καθώς αναλογίζομαι την παντοδυναμία του χρόνου

η καρδιά περπατά έξω από μένα

σε γυρεύω πως όχι;

αφού εσύ μ’ αγκαλιάζεις και εσύ με φιλάς.

Ο καιρός των τσιγγάνων πέρασε άδοξα

ας μην περιμένουνε κάτι από αυτό που έφυγε

μόνο έλα να ζήσουμε μαζί έτσι απλά μαζί.

Το τριφύλλι ποια εποχή φανερώνεται;

εμένα πως με ονόμασες μέσα σου;

τι είπες κρυφά τις νύχτες που όμοια τρελός

γράφεις ένα ποίημα σάβανο και ύμνο μαζί;

να δεχτούμε την ασύλληπτη βεβαιότητα των ανθρώπων ;

Πως όλα περνούν, όλα μάταια, όλα έχουν ένα τέλος;

Τι φρίκη αυτή η μονοτονία των απόψεων.

Εσύ εδώ μαζί μου, την ζωή ενός σύννεφου

εσύ εδώ με μένα για την αρχή των πάντων

πώς ένα πουλί πληγωμένο

εσύ εδώ με μένα, ξεριζώνουμε ότι βλαβερό

το άπειρο, τον ίδιο τον θεό,

μέσα απ’ τα κορμιά μας

κάθε σπασμός ένα αντίο ανεπιθύμητο

γι αυτό ας πλαγιάσουμε

όπως ειρηνικά κάθε πουλί

στα κλαδιά των δένδρων

έτσι τρυφερά και αθώα

κουλουριάζεται.

Ο κόσμος γυροφέρνει ένα χρόνο

μειωμένο από τις μνήμες μιας καταστροφής

ο κόσμος ανοίγεται μπροστά μας με πένθος

της χαράς οι στιγμές

ίδιος ήλιος σε λαμπερό

ουρανό αρπάζουν ό,τι σκοτεινό

και το τυλίγουνε σε ένα ξεχασμένο έγγραφο

ας ενωθούμε μέχρι να περάσουμε

μαζί, στην άλλη όχθη

σ’ αυτή που την λένε αθανασία

αφού με την καρδιά μας γράφουμε τους όρους

ποτέ χωρίς εσύ και εγώ

κάθε στιγμή που είσαι μακριά μου

λέω, ανάθεμα στους μύθους του κόσμου που λατρέψαμε

και αφήσαμε ανοχύρωτη την δική μας πόλη

το σώμα σου σε μένα άφησέ λοιπόν

νεκρό ή ζωντανό

και την ψυχή σου

εδώ την έχω κρατημένη.

Οι λέξεις που ειπώθηκαν σε όλους τους αιώνες

δεν φτάνουν να λιγοστέψουν την πείνα μου

για τον βηματισμό των πελμάτων

σου δίπλα στα δικά μου

                     ποια ευχή και ποια κατάρα μας συνοδεύει.

Εσύ είσαι ένα πουλί, που πάτησε

στην παλάμη μου

ένα χάραμα δροσερό μιας μέρας,

δεν θυμάμαι την εποχή

-τι σημασία έχει-

στάθηκε και κοίταξε την μορφή μου

με την λοξή του

την ματιά

τσίμπησε για λίγο

το ζεστό δέρμα της παλάμης

αφήνοντας ένα φτεράκι γκρι

ένα ανύπαρκτο σημάδι

και ένα φευγαλέο βλέμμα.

Ένα χαρτί λευκό λίγο τσαλακωμένο.

Η πέννα και η μυρωδιά από το μελάνι.

Και αρχίζω να σχηματοποιώ τα γράμματα.

Γεμίζω το χαρτί και μια χαρά ξεχύνεται.

Τα λόγια σου έχουν την ίδια δύναμη

με τις πράξεις τις ιερές του κορμιού σου.

Μαρία Πανούτσου

2018, Αθήνα

Σε εξέλιξη.

Ανήκει στη συλλογή ερωτική ποίηση.