Καλλιόπη Γιατρουδάκη, "Αρκεί να ηττηθώ"

Το τέλος του παραμυθιού

Μεγάλωσα με παραμύθια

Παραμύθια γεννώ

Ζω μέσα σε διάστιχα

Μοιράζομαι με δράκους και ξωτικά

Ενώ περιφέρεται ο ιππότης γυαλιστερός,

     αψεγάδιαστος

Η σκουριά, εκεί στα περιθώρια,

δεν τον αφορά,

εκτός κειμένου,

υποσημείωση με τρία θαυμαστικά

Όχι για μένα

Για την οικονομία παραμυθιού

δίχως χαρούμενο τέλος

Ανίκανου

να μας παραμυθιάσει

Προσευχή πόλεως

Κύριε των συμπάντων κόσμων

Καθώς λύεται η μέρα

Σχημάτισε το φως εντός

Στιβαρό συμπαγές

Να μας ορίζει

Μέσα στη λύση του φωτός Σου

Στάλαξε την παρηγοριά

Την προσδοκία

Του ωφέλιμου

Κι αν πλείστα ημέτερα παρασιτούν

Κι η χημεία μας σπαράζει

Μες στην κατάλυση της στιγμής καταπόντισε

Πεζοδρομίων, οδών και λοιπών στενορυμίων

συμφιλίωσε το είναι με τα τεκταινόμενα

Καθώς το σκοτάδι εγκαθίσταται

στο ελάχιστο της πόλης

Με παρρησία θωράκισε

Το εύθραυστό μας

Πίσω από

Πολυκατοικίες οι γνωστές

Πίσω από κάθε τοίχο άγνωστες αγωνίες

Κατανοώ τον κυνισμό σας και τον σιχαίνομαι

Παίρνω βαθιά ανάσα μέσα στα καυσαέρια

Περνά η κίνηση

Προσαρμόζω τα κύτταρά μου σε κατάσταση

     ανοχής

Ποτέ δεν τα πολυκατάφερα

Πίσω από κάθε τοίχο

Με επιτυχία

Η κάθε αγωνία συγκαλύπτεται

Πίσω από τοίχους

Η σιωπή με άνεση

χαϊδεύει ό,τι μας έχει απομείνει

Επίλογος

Αρκεί να ηττηθώ

Ο μόνος όρος

Έλα να γιορτάσεις την ήττα μου

Από τη συλλογή «Αρκεί να ηττηθώ», Εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2019.